Η δραματουργία του Βασίλη Μαυρογεωργίου έχει ένα βασικό άξονα: Τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία. Με εφόδιο την αυτοσχεδιαστική δύναμη, τη ζωντάνια στους διαλόγους και τη φαντασία δημιουργεί κόσμους που παραπέμπουν στο παραμύθι, έχουν στοιχεία επιθεώρησης και απευθύνονται τόσο σε μικρούς όσο και μεγάλους. Αιφνιδίασε με την Κατσαρίδα, επανέλαβε βασικά μοτίβα σε επόμενα έργα. Με τη βοήθεια των συνεργατών του καταθέτει  μια δραματουργία στην οποία δεσπόζει η ευρηματικότητα. Χαρακτηριστικό τόσο της γραφής όσο και των παραστάσεων του είναι η αμεσότητα και η διαρκής δράση, η μεταμόρφωση και η αυτοσχεδιαστική δύναμη, ακόμη κι όταν ο βαθμός εμβάθυνσης διαφέρει στα πολλά και σύνθετα θέματα με τα οποία καταπιάνεται.  

Το πρώτο του έργο, η Κατσαρίδα, το περίφημο ντανταϊστικό μιούζικαλ, ξεκίνησε την πορεία του στις αρχές του 2005, γοήτευσε το κοινό, φέροντας στη σύγχρονη ελληνική σκηνή μια πρωτόγνωρη αθωότητα και μια φρεσκάδα που αποτέλεσε στη συνέχεια αντικείμενο μίμησης από πολλές θεατρικές ομάδες. Η ιστορία της κατσαρίδας Ιωάννα που κατορθώνει να προσγειωθεί στο φεγγάρι, εισβάλλοντας στο σκάφανδρο ενός αστροναύτη, εκπλήσσει όχι μόνο τις φιλενάδες της αλλά και ολόκληρο τον κόσμο κυρίως γιατί είναι η ζωντανή απόδειξη πως  τελικά όλα είναι πιθανά, ακόμα και τα πιο απίθανα όνειρα.

Το σουρρεαλιστικό παραμύθι του Μαυρογεωργίου θίγει με έμμεσο τρόπο σύγχρονα θέματα και προβλήματα και εστιάζει στις σχέσεις και στην αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Με παιγνιώδη διάθεση κινητοποιεί τη φαντασία του θεατή και τον καλεί να ακολουθήσει την κατσαρίδα στο απίστευτο ταξίδι της. Η διάθεση αυτοσχεδιασμού και περιπέτειας συνάδει με την ίδια την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο συγγραφέας και ο συνθέτης της παράστασης, Κώστας Γάκης. Οι ηθοποιοί  ακολουθούν τη λογική του κειμένου και με στοιχειώδη σκηνικά μέσα υποδύονται όλους τους ρόλους σε ένα θέαμα που αιφνιδιάζει με τη φρεσκάδα και τη φαντασία του.

Τα έργα που την ακολούθησαν έχουν αρκετά κοινά στοιχεία δίνοντας το στίγμα του νεαρού συγγραφέα. Την περίοδο 2006-7 παρουσιάζεται το έργο Μόνο την αλήθεια, Μέρος 1ο. Αυτή τη φορά το έργο αναφέρεται στην ιστορία ενός μεγάλου μάγου και ακολουθεί τη δομή του παραμυθιού.   Μεταφερόμαστε στο 1801 και βασικός ήρωας είναι ο  νεαρός Ντουβάλ, ο οποίος επιλέγεται εν αγνοία του ως μαθητευόμενος μάγος. Περιστοιχίζεται από μυστηριώδεις συμμαθητές κι έναν αινιγματικό δάσκαλο. συναντά πνεύματα, και μυθικά όντα. Βασικός άξονας του έργου και αντικείμενο που κρύβει την απόλυτη γνώση είναι το Βιβλίο που λέει «μόνο την Αλήθεια».  Όποιος διαβάσει όμως κάτι που προέρχεται από τη Βίβλο, πετρώνει, αφού η αλήθεια έχει το  τίμημα της. 
Το έργο έχει έντονη δράση με συνεχείς ανατροπές, δραματικές εντάσεις και κορυφώσεις ενώ επιχειρείται η εισαγωγή ενός «σκοτεινού» στοιχείου που παραπέμπει στο θρίλερ. Ο διάλογος παραμένει απλός, ζωντανός, καθημερινός. 

Το Μόνο την αλήθεια, μέρος ΙΙ, που φέρει τον συμπληρωματικό- μάλλον παραπλανητικό- τίτλο «Μαθήματα βίας» το συνυπογράφουν όλοι οι συντελεστές της παράστασης και είναι σαφές πως το έργο είναι αποτέλεσμα αυτοσχεδιαστικής ελευθερίας. 

Το έργο αποτελείται από είκοσι σύντομες σκηνές, είναι ένα μιούζικαλ με στοιχεία  επιθεώρησης, και αφετηρία τη βία ως ακρογωνιαίο λίθο της ζωής. Ενώ ο τίτλος προοικονομεί σκληρότητα, το κείμενο δεν έχει κυνισμό. Θέμα  του τελικά δεν  είναι η βία αλλά ο βίος. Αντίθετα από τον όποιο διδακτισμό υπόσχεται ο τίτλος, το έργο είναι μια αναζήτηση τρόπων επιβίωσης στο σύγχρονο κόσμο, όπου η βία έχει πολλά προσωπεία και πραγματεύεται τις  πιο έμμεσες, ανεπαίσθητες πτυχές της.
Το έργο περιγράφει τα φλύαρα και βίαια ξεσπάσματα των ανθρώπων ως αποτέλεσμα καταπιεσμένων ενστίκτων. Καταπιάνεται έτσι με «σοβαρά» θέματα, χωρίς σοβαροφάνεια και χωρίς τη φιλοδοξία να διατυπώσει αξιώματα ή να οδηγήσει σε λύσεις. Από την πρώτη κιόλας σκηνή, μια εξαιρετικά άμεση- και διόλου άβολη όπως συνηθίζεται αρκετές φορές- απεύθυνση στο κοινό, αποκαλύπτεται ο δραματουργικός μηχανισμός: Δεν είναι άλλος από την αυτοσχεδιαστική, ευφάνταστη  ματιά μιας ομάδας νέων ανθρώπων που στέκεται απέναντι στα μεγάλα ερωτήματα. Είναι η γενιά του ‘80 που γράφει στίχους για τα doritos και τα cheetos, αλλά και για μάγους και εναλλακτικούς κόσμους.  

Το Μια τεράστια έκρηξη το 2010 είναι το έργο που  φαίνεται να αφήνει στην άκρη  τη λογική του devised. Ο συγγραφέας παραμερίζει πια τους ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς και δουλεύει με βάση ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Με διαφορετική δραματουργία αλλά εξίσου συναισθηματική προσέγγιση, το έργο αυτό απομακρύνεται αισθητά από το παραμύθι και θέτει στο επίκεντρο θέματα πιο καθημερινά όπως τις σχέσεις, τον έρωτα, το θάνατο, προβλήματα καθημερινά όπως π.χ. την ανεργία. Ήρωάς του αυτή τη φορά είναι ο Γιώργος, ένα αγόρι που μεγάλωσε μπροστά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση βλέποντας τον «Πόλεμο των άστρων» με τη φιλοδοξία να σώσει την ανθρωπότητα από την απειλή ενός μετεωρίτη. Μετά τη μεγάλη φανταστική έκρηξη με την οποία ξεκινά το έργο, ο ήρωας προσγειώνεται στην πεζή πραγματικότητα. Όχι μόνο  δεν αυτοθυσιάζεται με ηρωισμό, κάθε άλλο, σπούδασε, έχει μια καλή δουλειά, δεν πεινάει, είναι μόνος και αβοήθητος. Απεχθάνεται  βέβαια τον ρεαλισμό και δημιουργεί έναν κόσμο στον οποίο συνυπάρχουν ήρωες της αρχαίας τραγωδίας με ήρωες από τον «Πόλεμο των άστρων», φανταστικά πλάσματα όπως ένα πρόβατο, αλλά και ο ίδιος ο Θάνατος. Πρόκειται για ένα ώριμο έργο, μια καλογραμμένη ιστορία ενηλικίωσης. Η έντονη δράση, η καλπάζουσα φαντασία, οι ανεξάντλητοι ρυθμοί, τα σουρρεαλιστικά άλματα και το χιούμορ είναι αναγνωρίσιμα και σε αυτό το έργο.  Επιπλέον θετικό στοιχείο είναι  μια μεγαλύτερη συμπύκνωση σε σχέση με τα προηγούμενα έργα.

Η αναφορά στα παραπάνω έργα είναι φυσικά ενδεικτική και δεν εξαντλεί τη δραματουργία του συγγραφέα. Τα έργα χρησιμοποιήθηκαν ως σημεία – σταθμοί μιας πορείας που βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά και ως παραδείγματα του ύφους και της θεματικής της δραματουργίας του. Ο συγγραφέας, σκηνοθέτης αλλά και ηθοποιός Βασίλης Μαυρογεωργίου εξακολουθεί να γράφει και να πειραματίζεται.