O Βασίλης Κατσικονούρης είναι ένας εκ των σημαντικότερων, σύγχρονων ελλήνων δραματουργών. Φέρει την σφραγίδα τόσο του ουσιώδους όσο και του πρωτότυπου στην γραφή και στην θεματική του. Παρά την επικαιρότητα των θεμάτων του, ο ίδιος ως δραματουργός είναι κάθε άλλο παρά «επικαιρικός».

Αντίθετα, μέσα από σύγχρονες θεματικές πραγματώσεις ανασκάπτει, αναζητά και αποτυπώνει την ανθρώπινη «αρχαϊκή» οντότητα στο πλαίσιο των μηχανισμών που διέπουν την εκάστοτε «επικαιρική», την παρούσα κοινωνία. Το δραματικό περιβάλλον των έργων του βρίσκεται μακριά από κάθε ωραιοποίηση ή μικροαστική «άνεση». Οι δραματικοί ήρωές του είναι πρόσωπα αυθεντικά και όχι «κατασκευασμένα» προσωπεία. Ο χρόνος, ο τόπος, οι συμπεριφορές των θεατρικών χαρακτήρων του -που επιφανειακά και εν πρώτοις παραπέμπουν σε «ρεαλιστική» τεχνική- στην πραγματικότητα χρησιμεύουν ως οικεία «ύλη» για την αναγνώριση και ολοκλήρωση των ενδότερων συγκρουσιακών τοπίων.

Το σύνηθες «τέχνημα» του Βασίλη Κατσικονούρη, που διέπει το σύνολο των θεατρικών έργων του, συνίσταται στο εξής: Οι φορείς του συγκρουσιακού πυρήνα είναι πάντοτε χαρακτήρες «αποκλίνοντες», «ελλειμματικοί», αλλιώτικοι, παρωχημένοι, που αδυνατούν να συνταχθούν με τα εκάστοτε δεδομένα και να αποδεχτούν τους κανόνες του τυποποιημένου κοινωνικού παιχνιδιού. Οι «αλλόκοτοι» αυτοί ήρωες φέρουν τα σημάδια μιας εμφαντικά διαφοροποιημένης αλλά ισχυρής και ανυπότακτης ταυτότητας, μέσα στο κοινωνικό σύνολο, στο οποίο υπάρχουν και κινούνται. Δεν υπακούουν σε επιταγές «συμμόρφωσης» ή δεν έχουν την ικανότητα της «προσαρμογής» στα εκάστοτε ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά δεδομένα, που συνοψίζονται στο περιβάλλον τους. Εν τω βάθει, οι αλλότριοι, οι «σαλοί» χαρακτήρες του Β. Κατσικονούρη αναδεικνύονται ως οι χαίνουσες πληγές μιας παλαιάς, προσωπικής και ταυτόχρονα συλλογικής μνήμης. Παραπέμπουν σε μια «αρχετυπική», οικουμενική Μνήμη. Οι «αιρετικοί» ήρωες του συγγραφέα γίνονται μέσα στην δραματική πλοκή οι φορείς, που υπερβαίνουν τις τρέχουσες συνθήκες και «εκμαιεύουν» το χαμένο «Μέτρο» του Ανθρώπου. Έτσι, ο νεαρός μετανάστης αρνείται να γίνει με την βία «αυτόχθων», απεμπολώντας την προέλευση και την μνήμη του («Το γάλα»). Για τούτο, η ηρωίδα με την λαβωμένη μνήμη  -από την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο- αρνείται να την μεταβολίσει σε λήθη («Οι αγνοούμενοι»). Για παρόμοιους λόγους οι «οργισμένοι» νεαροί («Καλιφόρνια ντρίμιν», «Το μπουφάν της Χάρλεϊ»), δεν εντάσσονται και δεν υποτάσσονται σε έναν κόσμο, δίχως αξίες, όνειρα και πολιτισμό…

Με το σύνολο του έργου του ο συγγραφέας διατείνεται ότι η ανθρώπινη ουσία έχει «παραχωθεί» μέσα στις τρέχουσες συνθήκες και έχει καταργηθεί μέσω μιας επιβεβλημένης, σύγχρονης, εσω\εξωθεσμικής «κανονικότητας». Η δραματουργία του Κατσικονούρη στοχεύει στην κατάδειξη των βαθύτερων αιτίων της ανθρώπινης παραμόρφωσης, που -στην πραγματικότητα- περιλαμβάνεται στις «κανονικότητες» των ανθρώπων και των κοινωνιών. Τελικά, η αντιστροφή της εικόνας, λειτουργεί ως υπαινιγμός και ταυτόχρονα ως πεποίθηση του συγγραφέα για την ανάγκη επαναφοράς στην οιονεί αυθεντικότητα, που εμφωλεύει στον «πρωτεϊκό» πυρήνα μας. Ο δραματουργός αποκαλύπτει την αγνότητα και την προβάλλει όχι στοιχείο κάποιας «ηθικής» αλλά ως στοιχείο της ύπαρξης, ως βάση του πρώτου, του «αρχαϊκού» ανθρώπινου εαυτού.

Ο λόγος του Κατσικονούρη, πυκνός, δεινός, εξαίρετος παραπέμπει σε μια πρωτογενή μουσικότητα και μια ολοφάνερη και πλούσια ποιητικότητα.