Με έργο πολυσχιδές που εκτείνεται σε διαφορετικά είδη λόγου και εικονοποιΐας, η Δελίνα Βασιλειάδη μας συστήνεται εδώ και καιρό ως συγγραφέας, μυθοπλάστρια. Πρώτα και κύρια σημειώνω τη σημαντική της σπουδή στην κριτικογραφία –λέμε συχνά στους φοιτητές ότι για να ασκηθεί κανείς στο γράψιμο οποιασδήποτε μορφής πρέπει απαραιτήτως να ξεκινήσει από τον κριτικό λόγο επί του είδους που θέλει να υπηρετήσει- στο πεδίο του θεάτρου και του κινηματογράφου. Εν συνεχεία την υπηρέτηση της σκηνοθεσίας, και πάλι θεατρικής και κινηματογραφικής, της οργάνωσης δηλαδή της αναπαράστασης της μυθοπλασίας, την εκλέπτυνση και την αισθητική σμίλευση των κειμένων. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η σκηνοθεσία αποτελεί ένα rewriting των κειμένων, την κατάθεση μιας νέας εκδοχής τους. Δεν μπορούμε ασφαλώς να παραλείψουμε και την ενασχόληση της συγγραφέως με ένα άλλο είδος, ιδιαίτερα δύσκολο -όσο κι αν συχνά αφηνόμαστε να πιστεύουμε το αντίθετο, εκείνο της παιδικής λογοτεχνίας.

  Επί της καθαυτής θεατρικής γραφής: τα έργα της Δελίνας Βασιλειάδη ακολουθούν την κλασική θεατρική φόρμα αναφορικά με τη μορφή και την πλοκή τους: τούτο δεν τα καθιστά στάσιμα αλλά δυναμικά στην εκδίπλωση των χαρακτήρων και της δραματουργίας τους. Οι χαρακτήρες της είναι αληθοφανείς και πειστικοί, άνθρωποι καθημερινοί με τις αδυναμίες αλλά και τις εκκεντρικότητές του. Τα έργα της, λοιπόν, είναι βαθιά ανθρωποκεντρικά, θίγουν ηθικά ζητήματα αποφεύγοντας τον κίνδυνο του διδακτισμού, ενώ συχνά μείζονα ρόλο διαδραματίζει ο χρόνος[1] – ο χρόνος ως παιχνίδι, ο χρόνος ως ενεργοποιητική δύναμη της πλοκής. Παράλληλα, σε αρκετά έργα ενυπάρχει η αίσθηση του εγκλεισμού, ή, σωστότερα, του εγκλωβισμού, μεταφορικά ή κυριολεκτικά. Εγκλωβισμός και συνάμα μια, επιθυμητή, πορεία των ηρώων προς την αυτογνωσία και, βαθιά στο βάθος, την ελευθερία. Με άλλα λόγια περιγράφω τα δομικά στοιχεία κειμένων που μπορούν να χαρακτηριστούν υπαρξιακά δράματα. Επισημαίνω επίσης την ύπαρξη ενός υποδόριου, φλεγματικού χιούμορ, ακόμα και σε έργα ή δραματουργικές καταστάσεις που δεν προδιαθέτουν για την παρουσία του. Η γλώσσα των έργων, τέλος, είναι ρέουσα, δίχως να είναι επιδεικτικά στυλιζαρισμένη.

Είναι ευτυχία που τα περισσότερα κείμενά της βρέθηκαν στη φιλόξενη στέγη της Κάπα Εκδοτικής. Ευελπιστώ πως το θεατρικό γράψιμο της Βασιλειάδη αποτελεί work in progress και θα μας χαρίσει και άλλα ενδιαφέροντα έργα.

Ο Ιορδάνης Κουμασίδης διδάσκει στο Ε.Κ.Π.Α.