Το Θέατρο Τέχνης βρήκε στο πρόσωπο της Μαριάννας Κάλμπαρη μία τολμηρή Καλλιτεχνική Διευθύντρια που επιχειρεί να το ισορροπήσει ανάμεσα στη βαριά του παράδοση και στο παρόν της δημιουργίας και τις νέες φόρμες παίρνοντας φυσικά τα ρίσκο της. Σε μεγάλο βαθμό τα έχει καταφέρει και γνωρίζουμε όλοι ότι αυτό δεν είναι καθόλου απλό.

Στο θέατρο της οδού Φρυνίχου παίζεται αυτό το διάστημα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις (ακατάλληλη για ανηλίκους) της θεατρικής περιόδου. Όχι μόνο λόγω του σκηνικού αποτελέσματος και της συνάντησης των συγκεκριμένων καλλιτεχνών και της μεταξύ τους χημείας αλλά και λόγω των ερωτημάτων που προκύπτουν. Το νέο έργο του Ευθύμη Φιλίππου «Διάφορες Επιλογές Πέτρος» σκηνοθετείται από την Αργυρώ Χιώτη (στην τρίτη τους πια συνεργασία και μόλις λίγους μήνες μετά τις Απολογίες) και ερμηνεύεται από τον Χρήστο Στέργιογλου.

Καταρχήν μιλάμε για έναν εξαιρετικό ηθοποιό. Ο Χρήστος Στέργιογλου μας υποδέχεται ακουμπισμένος στο ψηλό του σκαμπό, σαν τραγουδιστής της δεκαετίας του ’60 και του ’70, ντυμένος στις αποχρώσεις του μαύρου – γκρι, με το ζιβάγκο του και το γνωστό παντελόνι του με την πιέτα (επιμέλεια κοστουμιού Χριστίνα Κάλμπαρη). Στη δεξιά γωνία της σκηνής, μια εσοχή δημιουργεί την ψευδαίσθηση του δωματίου ενώ διαγώνια στην αριστερή πάνω γωνία ένα πιάνο με τον πιανίστα του, τον Θανάση Τσαουσέλη, περιμένει για να τον συνοδεύσει στα 13 τραγούδια της «δραματικής» κασέτας.

Το έργο του Φιλίππου είναι ο μονόλογος ενός άνδρα. Ενός μαθηματικού που σκότωσε τον γεωργό αδελφό του, τον Πέτρο, κάπου σε μια παραθαλάσσια περιοχή. Ο θύτης διηγείται με περισσή λεπτομέρεια τις σκέψεις του, τα γεγονότα που προηγήθηκαν, τη δολοφονία, πως μετέφερε το πτώμα στο σπίτι, πως το φρόντιζε και πως σοδόμιζε κατ’ επανάληψη πάνω του αλλά και μια σειρά άλλων δράσεων που είχε με τον νεκρό ή μόνος του. Η ροή της αφήγησης διακόπτεται από τακτικά διαλείμματα για να μας τραγουδήσει τα δεκατρία τραγούδια που περιλαμβάνονταν στην κασέτα που ο αδελφός του του είχε κάνει δώρο λίγο πριν τη δολοφονία του. Φυσικά, όλη η ιστορία μένει μετέωρη, δίχως απαντήσεις, δίχως να μαθαίνουμε ποτέ τι ήταν αυτό που τον ώθησε στη δολοφονία και τι κατάληξη θα έχει. Μια αφήγηση φροντισμένη στην παραμικρή της λεπτομέρεια που μένει όμως επιτηδευμένα σκοτεινή και αινιγματική ενώ ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να δω το έργο ως μια παραβολή για την αγάπη, όπως χαρακτηρίζεται στα σχετικά δελτία.

Η κασέτα και η σύνδεση των τραγουδιών με την υπόθεση επίσης μένει αδιευκρίνιστη, ενώ δεν γίνεται να μη σχολιάσουμε τον απολαυστικό τρόπο που ο Στέργιογλου ερμηνεύει τα τραγούδια της εν λόγω κασέτας. Ανάμεσά τους τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι (Κάπου υπάρχει η αγάπη μου, Τώρα που πας στη ξενιτιά, Αθήνα), του Μίκη Θεοδωράκη (Είχα φυτέψει μια καρδιά), του Μανώλη Χιώτη (Εγώ το πλουσιόπαιδο), του Τάκη Μουσαφίρη (Εγώ να δεις), του Βασίλη Τσιτσάνη (Το σκαλοπάτι σου), του Γιώργου Μητσάκη (Νίτσα, Ελενίτσα), του Μίμη Πλέσσα (Η αγάπη μας, Δεν με νοιάζει), του Λυκούργου Μαρκέα (Μένω σε κάποια γειτονιά) και του Γιώργου Κατσαρού (Αυγερινός).

Η Αργυρώ Χιώτη το μόνο (αλλά σε καμία περίπτωση λίγο) που είχε να κάνει είναι να κρατήσει το ίσο της αφηγηματικής γραμμής, να επιλέξει τις στιγμές των ξεσπασμάτων και στη συνέχεια να επαναφέρει στην τάξη και στην απόλυτη φαινομενική οργάνωση τον ηθοποιό της. Αυτή η σωστή καθοδήγηση βέβαια όταν ο ηθοποιός σου είναι ο Στέργιογλου έχει ως αποτέλεσμα μια άψογης τεχνικής και πειθαρχίας ερμηνεία, όπου και η παραμικρή κίνηση, η πιο μικρή λεπτομέρεια έχει τη σημειολογία της.

Εντούτοις, στο τέλος της παράστασης γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα: τελικά πρόκειται πράγματι για μια ανατρεπτική δραματουργία και μια νέα σκηνική φόρμα ή μήπως ακολουθείται απλά η συνταγή της επιτυχίας; Ένα καλογραμμένο αινιγματικό μετέωρο κείμενο, ένας πολύ καλός, εξαιρετικός ηθοποιός, μια προσεγμένη και καλοκουρδισμένη σκηνοθεσία από μια σημαντική σκηνοθέτιδα της νέας γενιάς και μια δωδεκαριά ευρέως αγαπητά ωραία ερμηνευμένα τραγούδια που βρίσκουν κατευθείαν στόχο στον θεατή. Απλά αναρωτιέμαι...