Το έργο αυτό γράφτηκε με αφορμή τη διαπόμπευση ανθρώπων μέσα από τις εκπομπές των τηλεοπτικών ριάλιτι. Εκπομπών που έκαναν και κάνουν ακόμα ακροαματικότητες όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σ’ όλο τον «ανεπτυγμένο» πολιτιστικά κόσμο.

Μια μητέρα και η κόρη της ερωτεύονται τον ίδιο άνδρα. Ένα άνδρα που ασκεί επάνω τους όλη τη βία της φαλλοκρατικής ανοησίας του.

Οι σχέσεις των ηρώων είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ανθρώπους που στερήθηκαν κάθε δυνατότητα να αποκτήσουν έστω και τα ελάχιστα δεδομένα που συνεπάγονται την ανθρωπιά. Κοινωνίες του κενού και του τίποτα είναι η εύκολη λεία όσων αποφασίζουν να τις εκμεταλλευτούν. Η μάζα ακολουθεί πάντα το δρόμο που της δείχνουν. Το παιχνίδι έχει απλούς και κατανοητούς κανόνες. Όλο και πιο κάτω, όλο και πιο χυδαίο το θέαμα, όλο και περισσότερο αίμα στην αρένα.

Οι κεντρικοί ήρωες του έργου οδηγούνται χωρίς να μπορούν να το ελέγξουν στον πλήρη εξευτελισμό. Κι εκεί στο απόλυτο μηδέν θα ανακαλύψουν τη ντροπή. Τη ντροπή που θα γίνει η άκρη του νήματος για να βγουν στο ελάχιστο φως που τους επιτρέπει το κατεβασμένο ρολό της μπαλκονόπορτας.