Η Ιζαντόρα είναι πάπια και δεν το γνωρίζει. Ζει ανάμεσα σε κύκνους που κι αυτοί αγνοούν τη φύση της.  Λατρεύει το χορό αλλά ο σωματότυπος της δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα για τους χορευτές στη Λίμνη των Κύκνων. Ο  μόνος χορός που υπάρχει εκεί είναι το μπαλέτο. Αυτή δεν έχει μακρύ λεπτό λαιμό, μακριά πόδια, δεν είναι ολόλευκη και ψηλή με μεγάλες φτερούγες. Δεν είναι δηλαδή ένας τέλειος κύκνος.

Το μπούλινγκ που δέχεται η Ιζαντόρα από τους συμμαθητές της, η αδιαφορία της δασκάλας της,  της κυρίας Χόιτυ Τόιτυ, καθώς και η σκληρότητα του κυρίου Κουντεπιέ, παρ’ όλο που την πληγώνουν, δεν την διαλύουν και δεν την αποδυναμώνουν. Αντίθετα την οδηγούν στην αναζήτηση πιο ουσιαστικής σχέσης με αυτό που αγαπάει, μ’ αυτό που την παρηγορεί και την  κάνει να αισθάνεται ζωντανή,  δηλαδή με το χορό.

 Όμως το μπαλέτο με τις αυστηρές του φόρμες είναι πολύ περιοριστικό για την ανήσυχη κι ευαίσθητη Ιζαντόρα.  Είναι αναγκασμένη να σπάσει τους κανόνες και να αναζητήσει μια καινούργια γλώσσα, πιο ουσιαστική που να μπορεί να εκφράσει την ψυχή της που φλέγεται.

Μετά από μια μακριά και σκληρή πορεία αναγνωρίζει και εκτιμά τη μοναδικότητα της καθώς και τη μοναδικότητα του κάθε πλάσματος. Καταλαβαίνει πως έναν αληθινό χορευτή δεν τον κάνει ούτε η τεχνική του, ούτε το μέγεθος των φτερών και του λαιμού του, αλλά η παθιασμένη ανάγκη του να επικοινωνήσει και να πει με το χορό όσα οι λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν.

Ο χορός δεν αλλάζει μόνο τη ζωή της Ιζαντόρα. Επηρεάζει και αυτούς που την πλήγωσαν και την απέρριψαν. Τους βοηθάει να ανοίξουν, να αποδεχτούν, να γνωρίσουν καλύτερα τον άλλο  και τελικά να απαλλαγούν από προκαταλήψεις που δυσκολεύουν τις σχέσεις με όποιον και ό,τι είναι διαφορετικό.

Θεατρική διασκευή του ομότιτλου βιβλίου, σε εικονογράφηση του Απόστολου Βέττα.

Καλειδοσκόπιο 2016