Βρισκόμαστε στο έτος 2088. Μια μπετονένια παραλία βρίσκεται στη θέση της πλατείας Ομονοίας και η Ακρόπολη είναι νησί. Ο Μηνάς, υπάλληλος του καθεστώτος βασανίζεται από εφιάλτες. Δεν έχει καμία πολιτική συνείδηση όπως και κανείς άλλος στην εποχή εκείνη.

Μέσα σε αυτό το απολυταρχικό καθεστώς καθένας οφείλει να είναι χρήσιμος. Αν δεν το κάνει, του στερείται το χάπι που του χορηγείται ώστε να παραμένει άνθρωπος και σιγά-σιγά μεταμορφώνεται σε ζώο. Αλλοι γίνονται αγελάδες, τους σφάζουν και τους τρώνε οι λοιποί Αθηναίοι. Αλλοι πουλιά και το σκάνε από το παράθυρο. Και άλλοι αρουραίοι που ζουν στους υπονόμους και καταστρώνουν εφήμερες επαναστάσεις για όσο καιρό τους απομένει.

Ο Μηνάς, με ελάχιστα ψήγματα ελεύθερης βούλησης, κατρακυλά διαρκώς, χάνοντας ό,τι έχει. Καταλήγει στα υπόγεια βαθιά κάτω από την πόλη, μαζί με μια γυναίκα που ήταν για έναν αιώνα παγωμένη στο μουσείο, για να καταλάβει ότι δεν υπάρχει ούτε μια μικρή γωνιά στον κόσμο που να μπορεί να σταθεί και να υπάρξει ελεύθερος Σε αυτό το καθεστώς οι γυναίκες έχουν εξισωθεί πλήρως με τους άνδρες, κάνουν ακριβώς τις ίδιες δουλειές, ώστε όλα να δουλεύουν ρολόι στην ασφυκτική κοινωνία. Δεν ταλαιπωρούν και δεν ταλαιπωρούνται από τα πολύπλοκά τους συναισθήματα, γιατί πολύ απλά τα έχουν αποβάλει. Δύο πάντως από αυτές διαφέρουν: η βιονική πόρνη που έχει την ικανότητα να προσποιείται συναισθήματα και η γυναίκα του 20ού αιώνα που ήταν παγωμένη σε μουσείο.