Παραμονές πρωτοχρονιάς. Όπως κάθε απόγευμα, ο εγγονός δακτυλογραφεί τα απομνημονεύματα του παππού. Σήμερα, μετά από μήνες, κοντεύουν να τελειώσουν. Ο ηλικιωμένος αναζητά δικαίωση. Τα βαθιά τραύματα δυο παγκοσμίων πολέμων και ενός πολωτικού Εμφυλίου δεν έχουν κλείσει ακόμη. Ο εγγονός, όμως, δεν του χαρίζεται: αμφισβητεί, σχολιάζει, ειρωνεύεται. Μία σχέση αγάπης, με τις απαραίτητες δόσεις τρυφερότητας, εκνευρισμού, υπομονής και έντασης, γίνεται το φόντο για μιαν άλλη ζωή που τελειώνει, αυτήν της μητέρας του. Κλεισμένη στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, η μητέρα του νεαρού οδεύει κάθε μέρα όλο και πιο κοντά στον θάνατο.

Έρχεται η ώρα που ο εγγονός πρέπει να φύγει για να την επισκεφθεί στο νοσοκομείο, αλλά ο παππούς δεν τον αφήνει. Δεν θα αφήσει το οικογενειακό δράμα να συνθλίψει τη ζωή του εγγονού του. Τον κρατάει κοντά του, να αναμετρηθούν μ’ αυτό, να τελειώσουν με τους εφιάλτες τους. Και, μέσα από την καταγραφή ενός σκληρού παρελθόντος, ανιχνεύουν στο παρόν τον θυμό, τις μνήμες, το βάρος της Ιστορίας, τις εμμονές τους, τις παρενέργειες και τα σημάδια που προκαλούνται από τις συνθήκες ή τις επιλογές των άλλων, και διαφαίνεται ένας δρόμος ψυχικής απελευθέρωσης. Συναντιούνται στην απώλεια, συντελεσμένη ή μέλλουσα, και οργανώνουν την επικείμενη «αναχώρησή» της μητέρας, το τραπέζι του αποχαιρετισμού, τα ρούχα για το ταξίδι…

Σε όλες τις δύσκολες στιγμές, υπάρχει μέσα μας ένας παππούς, που μπορεί να δει τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις και να τα ξαναβάλει στη θέση τους.