Ένα θέατρο, κοντά στη μεθόριο, που συνεχίζει να λειτουργεί ενώ η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς πολέμου, επιστρατεύεται από ένα τηλεοπτικό συνεργείο για να στηθεί η συνέντευξη ενός αιχμαλώτου.

Η υπεύθυνη του θεάτρου αγνοεί τη συνεννόηση, ο ηλεκτρολόγος απουσιάζει, η βοηθός του συνεργείου αγωνιά για την οργάνωση, ο οπερατέρ είναι σε ετοιμότητα, και ο δημοσιογράφος ενορχηστρώνει στρατηγικά τη διαδικασία.

Ο αιχμάλωτος φθάνει με τη συνοδεία ενός λοχία. Την ομάδα συμπληρώνει ένας στρατιώτης με χρέη μεταφραστή. Ο πόλεμος μαίνεται έξω από το θέατρο ενώ ο αιχμάλωτος μιλά ακατάπαυστα χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι λέει. Παράλληλα η υπεύθυνη αγωνιά για την ολοκλήρωση της συνέντευξης καθώς πρέπει να ετοιμάσει το θέατρο για τη βραδινή παράσταση.  

Η ένταση κορυφώνεται και ο λοχίας γίνεται βίαιος.  Η κλιμάκωση της κατάστασης οδηγεί στον θάνατο του αιχμαλώτου. Όμως η συνέντευξη πρέπει να συνεχιστεί. Έτσι, όλα αναπροσαρμόζονται ώστε ο νεκρός να μοιάζει ζωντανός uπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του δημοσιογράφου. Η συνέντευξη ολοκληρώνεται, με ένα μικρό πρόβλημα. Η κάμερα δεν είχε κασέτα.

Μετά το αρχικό σοκ, ο δημοσιογράφος αποφασίζει να ξαναγυρίσει τη συνέντευξη, όμως το πτώμα έχει πλέον κοκαλώσει. Ο δημοσιογράφος πείθει την πρωταγωνίστρια του θεάτρου να παίξει εκείνη τον αιχμάλωτο και η συνέντευξη ολοκληρώνεται με επιτυχία.

Η ομάδα πανηγυρίζει. Σταδιακά όλοι αποχωρούν και ο λοχίας φεύγει, παίρνοντας μαζί του την ηθοποιό στη θέση του αιχμαλώτου.

Στην Επιχείρηση Χαλιμά τα πρόσωπα αποσυντονίζονται και οι ρόλοι αντιστρέφονται, μέσα σε ένα κωμικό χάος. Δύο παραπληρωματικοί θεσμοί ισχύος –ο τηλεοπτικός και ο στρατιωτικός–, φορείς εξουσίας και επιβολής, αντιστρέφουν τις λειτουργίες τους: η τηλεόραση γίνεται μηχανισμός επιτήρησης και τιμωρίας, ο στρατός γίνεται μηχανισμός παραγωγής θεάματος.
 

Σημείωση: Η Επιχείρηση Χαλιμά αντλεί την έμπνευσή της από τις συνεντεύξεις που έδωσαν οι αμερικανοί αιχμάλωτοι στην ιρακινή τηλεόραση τις πρώτες ημέρες του πολέμου του Κόλπου.