Η Λουκρητία Βοργία πέθανε και πήγε στον…όχι ακριβώς Παράδεισο, αλλά ούτε και στην Κόλαση. Σε έναν ενδιάμεσο σταθμό κάπου στο Επέκεινα. Προς μεγάλη της έκπληξη βρίσκεται μπροστά σε μια πόρτα κλειστή -στη Γη είχε συνηθίσει όλες τις πόρτες να ανοίγονται μπροστά της. Φωνάζει στον Θεό να βγει για να την καλωσορίσει στο Βασίλειο του, αλλά κανένας δεν εμφανίζεται και καμιά απάντηση δεν δίνεται στις ερωτήσεις της.
Προσπαθώντας να ανακαλύψει τους λόγους μιας τέτοιας απουσίας, συνηδειτοποιεί ότι πρέπει να κάνει την ‘απολογία’ της, δηλαδή να απαριθμήσει τις πράξεις της στο κατώφλι του Θεού με τον ίδιο τρόπο που κάποιος αυτοσυστήνεται σε ένα καινούργιο περιβάλλον.
Βαθιά γνώστρια του πρωτοκόλλου των συστάσεων, η Λουκρητία παραθέτει έναν πλήρη, ιστορικά τεκμηριωμένο απολογισμό της ζωής της , με γεγονότα και χρονολογίες, τίτλους και γενεαλογικά δέντρα, ανθρώπους και τοπονώμια, αριθμούς και κοινωνικοπολιτικά γεγονότα.
Η πόρτα παραμένει κλειστή. Μια φωνή μέσα της τής υπενθυμίζει να λέει πάντοτε την αλήθεια -και η Λουκρητία αλλάζει την αφήγηση της. Τώρα μιλάει για τη δραματική τροπή στα χρόνια της αθώότητας της που διακόπηκε βίαια από τους γάμους που την ανάγκασαν να κάνει για πολιτικές συμμαχίες , την σεξουαλική της κακοποίηση από τους συζύγους της, τα όργια του Βατικανού και τις εν ψυχρώ δολοφονίες που εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια της. Ένα παραμορφωμένο μωρό -πιθανόν καρπός μιας αιμομικτικής σχέσης- ήταν το πρώτο της παιδί. Θα ακολουθήσουν άλλα 7 μέχρι τη στιγμή του θανάτου της, όταν την απομάκρυναν από το Βατικανό και τα θανατηφόρα του πάθη και έτσι βρήκε ηρεμία στο πλευρό του τελευταίου της συζύγου στην Φεράρα και λύτρωση μέσα από την ενασχόληση της με τις Τέχνες και τα Γράμματα.
Η πόρτα και πάλι παραμένει κλειστή.
Εξοργισμένη η Λουκρητία εξιστορεί εκ νέου τη ζωή της περνώντας από το ρόλο του θύματος σε αυτόν του θύτη. Τώρα εξομολογείται πόσο λατρεύει τα άκρα και πόσο της άρεσε πάντοτε να τεντώνει τα όρια του κοινωνικά επιτρεπτού. Ομολογεί πως ήταν μια πρόθυμη συνεργός σε όλα αυτά τα εγκλήματα και ανατρέπει κάθε επιχείρημα της Λογικής με μια Σωκρατική διαλεκτική με το Θεό φτάνοντας στα όρια της ύβρεως με τον εξοργιστικά θαρραλέο της τρόπο.
Ακόμα και τώρα, ωστόσο, η πόρτα παραμένει κλειστή. Κι όμως. Απομένει μια ακόμα εκδοχή της ιστορίας που δεν έχει ειπωθεί. Αυτή τη φορά η αφηγήτρια δεν είναι ούτε θύτης ούτε θύμα, ούτε με το μέρος του καλού ούτε με το μέρος του κακού. Και μέσα από όλα αυτά, ρίχνοντας ένα αναδρομικό φως στη ζωή της από δω ψηλά που βρίσκεται, ανακαλύπτοντας κάποιες ανεπαίσθητες συνδέσεις, κάποια παράξενα μοτίβα που ρίχνουν ένα νέο φως σε όλα τα γιατί και τα πως του κόσμου μας, καταφέρνει τελικά να αρθρώσει το μεγάλο ερώτημα που την βασανίζει: που πηγαίνουν αυτοί που μπορούν να δουν το Όλον της Δημιουργίας;

Και ο Θεός -με το δικό του παράδοξο χιούμορ -απαντάει.