Μια μέρα όπως κάθε μέρα σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και με τους βολικούς καναπέδες τους σε κατάσταση αμόκ ή Η ανουσιότητα του να ζεις. 

Απλά πράγματα, κουβέντες καθημερινές ανάμεσα σε δύο φίλους καθισμένους στο σαλόνι. Μια βαρεμάρα, μια ματαιότητα, μια σήψη, που οχυρώνεται πίσω από ανώδυνες κουβέντες. Για να περάσει η ώρα. Για να ξεχαστούμε. Για να μην νιώσουμε ένοχοι που η ζωή μας δεν μας ικανοποιεί. Ένα έργο για την εποχή μας, για το «τώρα», που πια δεν έχουν τα πράγματα νόημα, που πια δεν περιμένουμε και πολλές εκπλήξεις. Εκρήξεις, οργή, αποτυχημένες προσπάθειες να αποδράσουμε από τον εαυτό μας και επιστροφή στην ίδια πάλι ανούσια βαρεμάρα. ​