Το κεντρικό πρόσωπο, στην Δεσποινίδα Δυστυχία, ο Χ, βιώνει την παράλογη κατάρρευση του Κόσμου. Είναι αντικειμενική, αδιάψευστη, σαν Ιστορικό γεγονός. Που πλημμυρίζει τα πάντα. Σαν νερό. Ή σαν μνήμες. Προσωπικές. Ενίοτε και σαν Συλλογικές. Μνήμες. Κάτι έρχεται. Σαν Τέλος.  Το αντιλαμβάνονται όλοι. Το βιώνουν. Ως παθόντες αλλά και αυτόπτες μάρτυρες. Μιας παραδοξότητας. Και το αφηγούνται. Σαν χρονικό. Σαν Χορός που μπαίνει στο κοίλον. Αλλά και σαν Αγγελιοφόροι τραγωδίας. Αυτοί είναι τα επτά πρόσωπα-προσωπεία του έργου

Η δεσποινίς Δυστυχία είναι γυναίκα που αφήνει τα ίχνη της σε ότι αγγίζει. Ή που ανακαλεί ίχνη από παλιές πληγές που η ίδια προκάλεσε. Ή κάποιος σαν και αυτήν…Ποια είναι; Πως ήρθε; Από που; Για ποιο λόγο; Ή τελικά χωρίς κανέναν λόγο. Όλα οδηγούν στο αναπόφευκτο τέλος- του Κόσμου. Ή-του μικρόκοσμου; Του ήρωα…

Ή όχι; Κι αν όλα αυτά είναι μια παραίσθηση; Ένα όνειρο. Μια φαντασίωση κάποιου;

Ποιος ξέρει την απάντηση;   

Κάθε τόσο ο κόσμος καταρρέει. Άλλοτε το καταλαβαίνουμε. Άλλοτε όχι. Και στις δυο περιπτώσεις το προσπερνάμε. Συνεχίζουμε να ζούμε. Όμως όλες αυτές τις φορές, ποτέ δεν ξέρουμε, αν αυτό που κατέρρευσε είναι ο κόσμος μας, ή- ο Κόσμος…