Τρεις άνδρες χωρίς ονόματα, ο Α, ο Β και ο Γ.  Σε ένα σχετικά άδειο δωμάτιο ο Α, καθισμένος μπροστά από ένα τραπέζι ρίχνει πασιέντζες. Καταβάλλει απελπισμένες προσπάθειες να βγει η πασιέντζα. Επάνω του στέκεται το άγρυπνο και ενοχλητικό για τον Α μάτι του Β. Ο Α προσπαθεί να του εξηγήσει: Η πασιέντζα δεν είναι αστεία […]. Πρέπει να είσαι σοβαρός. […] Γιατί παίζεις εσύ μ’ εσένα, με την τύχη σου, με το μέλλον σου, κάτι έχεις στο νου σου.

Μέσα από την φαινομενική απραξία, την έλλειψη ουσιαστικής δράσης ουρλιάζει την αγωνία της η ανθρώπινη ύπαρξη, απελευθερώνοντας όλο τον σαδισμό και τον μαζοχισμό της. Το τέλος είναι ανοιχτό σαν μια ανοιχτή πληγή, σαν ένα χάσμα έτοιμο να καταπιεί τους πάντες και τα πάντα. Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Η ζωή συνεχίζει τον κύκλο της ενώ οι άνθρωποι απλώς αλλάζουν θέσεις. Ο Β γίνεται Α και ο Γ γίνεται Β χωρίς ούτε οι ίδιοι να καταλάβουν το πως. Ακόμη και ο θάνατος χάνει τη σημασία του αφού δεν αλλάζει τη ροή της ζωής.