Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Ρίκα. Έμενε σ’ ένα μεγάλο σπίτι και ήταν πολύ ευτυχισμένο. Ώσπου μια μέρα έκανε, από απροσεξία, μια πολύ-πολύ σοβαρή αταξία. Οι γονείς της δεν τη συγχώρεσαν ποτέ και την είχανε από τότε του κλότσου και του μπάτσου. Έτσι λοιπόν, από τη μια στιγμή στην άλλη, έπεσε στη δυστυχία. Το ρολόι για κείνη σταμάτησε τη στιγμή που έγινε το κακό. Δε μεγάλωσε ποτέ, σαν τις κούκλες που μένουν για πάντα ρόδινες, μικρές και ανυποψίαστες. Αφιέρωσε τη ζωή της στην ευτυχία όλων των μικρών κοριτσιών του κόσμου, ράβοντας τα πιο όμορφα, τα πιο εκτυφλωτικά κουκλίστικα ρούχα που έφτιαξε ποτέ ανθρώπινο χέρι. Μόνη της συντροφιά στη ζωή το κακό σκαθάρι· ήρθε και κόλλησε στο τζάμι του παραθύρου της και της βάζει στο μυαλό τρομαχτικές σκέψεις. Αλλά και μια πολύ γριά κυρία κι ένα αγόρι λιγνό σαν κλαράκι. Τι απόγινε στο τέλος δεν ξέρουμε, γιατί απλούστατα η Ρίκα υπάρχει ακόμα. Ζει και κινείται ανάμεσά μας, στην Αθήνα του 2008. Είναι μια αφράτη πενηντάρα με παράξενο ντύσιμο, κι ίσως την έχετε συναντήσει στην Κυψέλη, στο Παγκράτι ή, βράδυ αργά, στις γέφυρες της Αττικής Οδού. Όλα πάντως μαρτυρούν ότι το παραμύθι αυτό, αν και όποτε φτάσει η ώρα να γραφτεί το τέλος του, δε θα κλείσει με τη γνωστή φράση κι έζησε αυτή καλά κι εμείς καλύτερα.