Δύο πρόσωπα άφυλα που ακούν στα δύο πρώτα γράμματα της αλφαβήτου. Δύο άνθρωποι ανάμεσά μας. Με μάτια, στόμα, χέρια, αισθήσεις, επιθυμίες, φοβίες, ανάγκες… Τα πρόσωπα αυτά –φαινομενικά- παρουσιάζουν την εικόνα ενός απολύτως μονιασμένου και ερωτευμένου ζευγαριού παρά τα όσα ανταλλάσσουν αναμεταξύ τους. Υπάρχει ανακολουθία λόγου και έργων. Δεν φοράνε ρούχα. Η σκηνή είναι ένα αχανές κρεβάτι. Οι θεατές τριγύρω, παρακολουθούν το σύντομο έργο στις άκρες του κρεβατιού. Τα πρόσωπα κοιτάζονται διαρκώς στα μάτια, χαμογελώντας μονίμως. Αγγίζονται σαν να είναι η πρώτη φορά. Η πρώτη νύχτα μιας τυχαίας γνωριμίας. Συχνά φιλιούνται στο στόμα, αλλά πάντοτε φευγαλέα. Μιλούν ψιθυριστά, με άχνα. Ο συγγραφέας επισημαίνει  πως η σκηνική αναπαράσταση του δραματικού κειμένου «μπορεί να γίνεται παράλληλα σε τρία διαφορετικά κρεβάτια με τρία διαφορετικά ζευγάρια ηθοποιών: άνδρας-γυναίκα, άνδρας-άνδρας, γυναίκα-γυναίκα. Ο θεατής έχει το δικαίωμα να επιλέξει μόνος του τη θέση του.»