Ένας παραληρηματικός εξομολογητικός μονόλογος μιας ώριμης –ηλικιακά- γυναίκας επάνω από το άψυχο σώμα του πρώην εραστή της με αποδέκτη την ίδια και το αντικείμενο του ασίγαστου πόθου της. Μια ανορθόδοξη «αναγνώριση» πτώματος, μια συνάντηση της ζωής με το θάνατο στο ψυχρό περιβάλλοντα χώρο του νεκροτομείου. Το εφαλτήριο μιας εκ φύσεως προβληματικής επικοινωνίας που πυροδοτεί μια σειρά ακραίων εκμυστηρεύσεων, συνθέτοντας τραγικά το πλαίσιο μιας παρελθούσας, ιδιότυπης σχέσης που αναβιώνει μέσα από την παράλληλη σκιαγράφηση του πορτρέτου του σημερινού ανθρώπου σε βέβαιη σύγχυση. Η μοναξιά, η αποξένωση και ο μαρασμός υποκινούν τη φωνή της ηρωίδας να σπάσει την χρόνια σιωπή και να μιλήσει για όσα τη βασανίζουν.