Ένας ανώνυμος σημερινός άντρας (κατά τα φαινόμενα κτηνοτρόφος) αφηγείται, σε συνέντευξή του προς τα μέσα ενημέρωσης, μια σειρά συνταρακτικών και αιματηρών γεγονότων που του συνέβησαν και τα οποία επανασυνθέτουν τον μύθο του Οιδίποδα: κυνηγώντας λύκους σ’ ένα τρίστρατο, που οι βοσκοί ονομάζουν Σχιστή,  είδε να αναδύεται από ένα χάσμα της γης το φάντασμα του Λάιου. «Αδιάψευστο» τεκμήριο της εξωπραγματικής μαρτυρίας του είναι το ξίφος του ίδιου του Λάιου που έχει φέρει μαζί του και το εκθέτει αλλά και η παρουσία των δύο θυγατέρων του Οιδίποδα. Παρά τις  προειδοποιήσεις λοιπόν του Λάιου να μην επαναλάβει το  λάθος, δηλαδή τη δολοφονία του,  ο άντρας διαπράττει μοιρολατρικά τον αρχετυπικό οιδιπόδειο φόνο και ξανασκοτώνει τον βασιλιά της Θήβας και πατέρα του. Παρά τις έκδηλες ομοιότητες του μυθικού γεγονότος, ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρειά του, ο «Δολοφόνος του Λάιου» δεν μπορεί να δεχτεί την επανάληψή του σήμερα (πώς είναι δυνατόν) και αρνείται με σθεναρή επιμονή την ταύτισή του με τον Οιδίποδα.  Ουσιαστικά, αυτό που αρνείται  - χωρίς να το συνειδητοποιεί - είναι η υπέρλογη λογική του ανθρώπινου πεπρωμένου, δηλαδή η αυτοκαταστροφή του ανθρώπινου γένους. ΄Αλλωστε αυτό είναι και το αίνιγμα της Σφίγγας, με μια παραλλαγή της παραδοσιακής εκδοχής του: «Γένος ολέθριο, να σε καταβροχθίσω όσο είναι ακόμα καιρός ή προτιμάς να βρεις τι είναι αυτό που έχει φωνή και είναι τετράποδο, δίποδο και τρίποδο;». Η πεισματική εμμονή του «Δολοφόνου του Λάϊου» στην ακριβολόγο περιγραφή των γεγονότων, δηλαδή  η ακλόνητη πίστη του στην αξία του Λόγου ως έναρθρης ομιλίας και ως ενδιάθετης νοητικής ικανότητας, δεν του επιτρέπει να διαισθανθεί, έστω, την ανεπάρκεια και την κατάρρευση αυτού του Λόγου. Στο μεταξύ, κραυγές κοράκων διακόπτουν περιοδικά τη συνέντευξη και προαναγγέλουν την εμφάνιση μιας Γυναίκας- κορακίνας η οποία αποκτώντας προσωρινά και για την περίσταση ανθρώπινη φωνή έρχεται και ανακοινώνει την επικείμενη έλευση ενός ζοφερού μέλλοντος, στο οποίο η ανθρώπινη γλώσσα θα παραχωρήσει τη θέση της στα άναρθρα κρωξίματα των κοράκων που θα σκεπάσουν κάθε άλλο ήχο. Η επερχόμενη κυριαρχία των κοράκων (που τρέφονται με πτώματα) προοιωνίζεται την επιβολή μας νέας τάξης θανάτου και καταστροφής, αλλά εξαγγέλλει και τον τελεσίδικο εκτοπισμό της έναρθρης ομιλίας από τα «ακατάληπτα κορακίστικα».