Δύο σκέψεις θα ήθελα να μοιραστώ σε σχέση με τη μέρα μετά.

Για την Τέχνη και το Θέατρο ειδικότερα – που είναι και η αφορμή αυτού του σημειώματος – θα έλεγα ότι κατ’ αρχάς βρεθήκαμε νοητά όλοι λίγο πιο κοντά στους εργάτες του θεάτρου, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες και όλο τον κόσμο εκείνον που αγωνιά για τη συνέχιση της δουλειάς του, του έργου του, που είναι και «δημιουργεῖν» με την ετυμολογική έννοια... έργο-προσφορά για την κοινωνία. Και ευρύτερα – αν είναι να εκτιμηθεί στην ουσία της η καλλιτεχνία, το ζητούμενο δεν θα είναι, ασφαλώς, η πλησμονή, μια προσπάθεια υπερκορεσμού, ως αντίδραση στη στέρηση και τον εμποδισμό. Θα ήταν, αντίθετα, ευχής έργον να κερδίσει το πρωτείο η ποιότητα. Να εκτιμήσουμε όχι το πόσα χάσαμε, αλλά το τι χάσαμε, δηλαδή την Τέχνη την ίδια στη ζωντανή της επιτέλεση. Θα επιβραβεύσουμε τότε με πάθος τους τίμιους υπηρέτες της.

Μια ευρύτερη σκέψη αφορά τον τρόπο που ο μονωμένος άνθρωπος της τωρινής συγκυρίας θα κατανοήσει τον Κόσμο τη «μέρα μετά». Είναι συγκινητικό – και εκ πρώτης όψεως παράδοξο – ενώ κλείνουν ερμητικά τα σύνορα των χωρών, τα ηλεκτρονικά μέσα να φέρνουν σε επαφή ανθρώπους από τόσο μακρινά μέρη που όμως έχουν μια πολύ συγκεκριμένη πια ανησυχία και εκπληκτικά όμοιους φόβους και σκέψεις να μοιραστούν. Παλιοί συμφοιτητές ή φίλοι έτυχε να μοιράζονται μαζί μου ακόμη και προσευχές από τις δικές τους θρησκείες – χειρονομία αβίαστη μπροστά στην κοινή ανάγκη για διέξοδο. Το πλήγμα, θαρρείς, που υφίσταται η παγκοσμιοποίηση σε επίπεδο συναλλαγών, εμπορίου, αγορών είναι ικανό ν’ αφήσει χώρο να αναδειχθεί μια πιο ρωμαλέα παγκοσμιότητα που θα αφορά όχι μόνο υλικά αγαθά (ασφαλώς χρειαζόμαστε και αυτά), αλλά και χρήσιμους, ίσως και ριζικούς, αναστοχασμούς.

Φωτογραφία: @ Gabriela Vasilopoulou