Συναντήσαμε την Παναγιώτα Βιτετζάκη λίγο μετά την παράσταση «Η Κολεξιόν», σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη, που φιλοξενείται στο Faust μέχρι και τις 19 του Δεκεμβρίου.

Μας ξεναγεί στην παράσταση και στην καθημερινότητά της και μας δίνει τη δική της οπτική γύρω από τα θεατρικά και τηλεοπτικά δρώμενα.

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση, για τον ρόλο σας σε αυτή αλλά και για το θέμα της: πιστεύετε απευθύνεται στον σύγχρονο θεατή;

Το έργο διαδραματίζεται μεταξύ δύο ζευγαριών: ενός στρέιτ παντρεμένου ζευγαριού και ενός ζευγαριού δυο ανδρών που μένουν στο ίδιο σπίτι· η σχέση τους μπορεί να είναι ερωτική μπορεί και όχι, είναι ανοιχτό. Η ιστορία ξεκινά με τη γυναίκα να ομολογεί στον άντρα της ότι είχε μια ερωτική περιπέτεια με τον άντρα του άλλου ζευγαριού. Κι έτσι, ξεκινά ένα γαϊτανάκι για την ανακάλυψη της αλήθειας. Στην παράσταση λοιπόν, είμαι η πέτρα του σκανδάλου -θα μπορούσε να πει κάποιος- αυτή που κινητοποιεί τους χαρακτήρες για να μετακινηθούν και νομίζω, ότι σε αυτό το έργο, δεν μας αφορά τόσο η αλήθεια, αν δηλαδή αυτή η γυναίκα όντως έχει απατήσει τον άντρα της ή όχι. Μας νοιάζει σε τι συναισθηματικές διαδρομές περνάνε οι ήρωες στη διαδικασία του να ανακαλύψουν την αλήθεια. Όπως και στη ζωή,μπορεί να μην μας νοιάζουν τα αληθινά γεγονότα, όσο το τι μας κάνουν τα λόγια των άλλων να νιώσουμε και να αισθανθούμε. Στην αναζήτηση της αλήθειας μπορεί να ενεργοποιηθούμε. Να ανακαλυφθούν σχέσεις, να πέσουνπροσωπεία, να διεκδικήσουμε σχέσεις για τις οποίες αδιαφορούσαμε.

Εκτός από το θέατρο σας συναντάμε καθημερινά στους δέκτες μας στην τηλεοπτική σειρά «Ήλιος». Μιλήστε μας για την τηλεοπτική σας εμπειρία.

Ο ρόλος μου στη σειρά ξεκίνησε πέρυσι για 15-20 επεισόδια κι «είμαι» μια πολύ δυναμική αστυνομικίνα από τη Λάρισα. Πέρασα από πολλές διακυμάνσεις.Στην αρχή ήμουν πολύ δυναμική, ικανή, όμως στη διάρκεια αποδείχτηκε πως είχα έρθει για προσωπικούς λόγους  συγκεκριμένα, να πάρω εκδίκηση.  Ο φονιάς που αναζητούσαμε ήμουν εγώ, μια μεγάλη αποκάλυψη και έκπληξη για τη σειρά. Επειδή πιστεύω πως και σεναριακά και ερμηνευτικά ο ρόλος σηματοδοτούσε πως στη ζωή είμαστε όλοι όλα, τελικά νομίζω πως αν και «κακιά» στον πρώτο κύκλο, ο κόσμος αγάπησε αυτό τον ρόλο, γιατί ήταν πολυδιάστατος. Κατάλαβε το γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να προβεί σε μια τόσο αποτρόπαιη πράξη, τι τον έχει οδηγήσει ως εκεί. Και εκεί μπορείς να δεις παλιές πληγές, λάθη, και να κατανοήσεις, ακόμα και να συγχωρέσεις  έναν άνθρωπο που έχει κάνει  κάτι τόσο τερατώδες. Η αγάπη του καναλιού, των σεναριογράφων και όλου του κόσμου  έκαναν αυτό τον ρόλο να συνεχίσει σε έναν μόνιμο χαρακτήρα της σειράς . Η αστυνομικίνα αυτή μπαίνει στη φυλακή κι  εκεί ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος από έναν συνάδελφό της που ήταν ο μεγάλος της έρωτας. Κάπως έτσι ξεκίνησε ο δεύτερος κύκλος: τι θα γίνει με αυτό το παιδί. Να κρατήσουμε, λοιπόν ότι αυτός ο χαρακτήρας, ο τόσο δυναμικός που γνωρίσαμε, εξανθρωπίζεται  μέσω του παιδιού. Δίνει χώρο στην κατανόηση και στην αγάπη άνευ όρων, αρχίζει να μαλακώνει και οι όλες οι αιχμηρές πτυχές του χαρακτήρα της να λειαίνονται.

Θέατρο ή Τηλεόραση; Υπάρχει για σας αυτός ο διαχωρισμός στο επίπεδο της δουλειάς και της απόδοσής σας;

Αγαπώ πάρα πολύ την υποκριτική στην κάμερα, ιδανικά στην κινηματογραφική  γενικότερα όμως πιστεύω στις καλές δουλειές. Η κάμερα με βοηθά πολύ στην υποκριτική  γιατί δουλεύω πολύ με εσωτερικούς μονολόγους, σκέψεις κι όλα αυτά φαίνονται πολύ στο μάτι, στην έκφραση, ακόμα και σε ένα βλέμμα.

Ενώ στο θέατρο τα πράγματα είναι πιο «μεγάλα»: η φωνή πώς θα βγει προς τα έξω, οι κινήσειςπιο έντονες. Είναι άλλου τύπου υποκριτική. Στην κάμερα είναι όλα πιο μίνιμαλ, πρέπει να γίνονται τα απαραίτητα. Οπότε,όταν οι συνθήκες είναι καλές, με πολύ καλούς συνεργάτες με επαγγελματισμό και κατανόηση, μόνο ευτυχισμένοι θα είμαστε. Είτε είναι στο θέατρο, είτε στην τηλεόραση, είτε στον κινηματογράφο. Η αλήθεια είναι ότι έχω μια αδυναμία στην κάμερα και συγκεκριμένα στον κινηματόγραφο, αλλά και στην τηλεόραση, όταν δίνεται περισσότερη βαρύτητα στην υποκριτική. Είναι γεγονός ότι η τηλεόραση έχει μια γρηγοράδα που πολλές φορές μπορεί να σε κάνει να έχεις έκπτωση στην ποιότητα του αποτελέσματός σου. Αυτό είναι λίγο αγχωτικό και για εμάς τους ηθοποιούς και για το συνεργείο -δεν είμαστε μόνοι μας.

Αν δεν ήσασταν ηθοποιός, ποιο άλλο επάγγελμα θα θέλατε να κάνετε;

Η τεράστια αγάπη μου ήταν ο χορός, θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι χορεύτρια. Θεωρώ ότι είναι από τις σπουδαιότερες μορφές έκφρασης. Είχα κλίση στον χορό από πολύ μικρή, ήταν κάτι έμφυτο.

Ποιους ρόλους θα θέλατε να ενσαρκώσετε στο θεατρικό σανίδι;

Γενικότερα μου αρέσει πάρα πολύ ο Τενεσί Ουίλιαμς αν και αισθάνομαι ότι τις αγαπάει πολύ τις γυναίκες. Θα μου άρεσε πολύ να κάνω τη Λυσσασμένη Γάτα και τη Δεσποινίδα Τζούλια του Στρίντμπεργκ,σ’ αυτή τη φάση,σ’ αυτή την ηλικία. Για αργότερα, έχουμε κι άλλους.

Από την μέχρι τώρα πορεία σας ποιες συνεργασίες ξεχωρίζετε και γιατί;

Γενικότερα είμαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους του χώρου που έχω περάσει πάρα πολύ καλά, με πολύ ωραίες συνεργασίες και πολύ ωραίους ανθρώπους, το λέω ειλικρινέστατα αυτό!

Παρόλα αυτά, νομίζω ότι είχαμε περάσει καταπληκτικά στο θέατρο 104, στο παιδικό μιούζικαλ «Δεν είμαι φλαμίνγκο». Μιλάμε για μια πάρα πολύ μικρή παραγωγή, όπου όλοι οι συνάδελφοι ήμασταν στα ξεκινήματα μας και που εκ των υστέρων, όλοι ακολούθησαν πάρα πολύ ωραίες πορείες. Ήμασταν παρέα με τον Νικόλα Λεκάκη συμπρωταγωνιστές και θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία αυτή την παραγωγή, γιατί πέρα του ότι υπήρχε καταπληκτικό κλίμα, η παράσταση μιλούσε για το bulling και για την αποδοχή της διαφορετικότητας,  πριν σκάσει όλο αυτό το κύμα. Κάθε παράσταση ήταν για μένα μάθημα,  γιατί έρχονταν όλα τα παιδιά: παιδιά ειδικών αναγκών, παιδιά μαύρα ή  παιδιά που η μαμά τους μπορεί να ήταν τυφλή. Άνθρωποι που είτε οι γονείς είτε τα παιδιά είχαν μια διαφορετικότητα  και η παράσταση ήταν ένας τρόπος να περάσουν στο παιδί τους ότι είναι οκέι να είσαι διαφορετικός. Τα λόγια που ακούγαμε εκ των υστέρων από τους γονείς ήταν τόσο συγκινητικά που αισθανόμουν ότι ήταν λειτούργημα αυτό που κάναμε. Και ήταν από τις πρώτες φορές που αισθάνθηκα ότι είναι λειτούργημα η υποκριτική. Ο Πέτρος Κουμπλής,  ο σκηνοθέτης μας,  μάς έδωσε τόση ελευθερία, που είχαμε αλλάξει την παράσταση τόσο, ώστε  παρότι για παιδιά, την αντιμετωπίζαμε σαν για ενήλικες. Οπότε, οι γονείς έρχονταν ξανά και ξανά και μας έλεγαν ότι θα μπορούσαν να έρθουν και χωρίς τα παιδιά τους.  Ήταν όμορφο, γιατί τα παιδιά  γελούσαν για άλλους λόγους και οι γονείς για άλλους. Ήταν επίσης και πολύ αγνά χρόνια. Μόλις είχαμε βγει όλοι από τις δραματικές σχολές, με παρθένες ψυχές και προσεγγίσεις κι ίσως για αυτό δημιουργήσαμε κάτι τόσο αγνό. Ήμασταν κοντά ακόμα στο γιατί θέλαμε να γίνουμε ηθοποιοί,  δεν είχαμε προλάβει να το ξεχάσουμε.

Τι είναι αυτό που σας κρατά στο επάγγελμα του ηθοποιού και σας μαγεύει μέχρι και σήμερα;

Στο παρελθόν μου -τώρα αυτό το έχω βελτιώσει- για πολλά χρόνια ήμουν δειλή, ήμουν στη «γυάλα» μου οπότε ήταν μια διαφυγή για μένα αυτός ο κόσμος. Να μπορέσω να μπω σε καταστάσεις, σε συναισθήματα που φοβόμουν στη ζωή μου να το κάνω ως Παναγιώτα Βιτετζάκη. Και επιπλέον, ότι ναι μεν μπορεί να μην προσφέρεις κάποια λύση σε ένα πρόβλημα -συνήθως το θέατρο δεν το κάνει- εγείρεις όμως προβληματισμούς και σκέψεις. Για εμένα είναι μεγάλη παρηγοριά να βγαίνω να μιλώ για ένα πρόβλημα και από κάτω να είναι άνθρωποι που να λένε «κοίταξε να δεις, είμαστε όλοι μαζί σε αυτό». Γιατί όλοι πάνω κάτω είμαστε αντιμέτωποι με τα ίδια προβλήματα, τα ίδια συναισθήματα και μπορεί να χανόμαστε όταν συμβαίνει κάτι και να γιγαντώνουμε το πρόβλημα μας. Όταν βλέπεις ότι έχει ανεβεί μια ολόκληρη παράσταση, ένας συγγραφέας έχει γράψει για αυτό, κάποιοι ηθοποιοί έχουν ασχοληθεί με αυτό και κάποιος σκηνοθέτης το έχει ανεβάσει, δεν είναι καθόλου λίγο, έτσι νιώθω, μπορεί να κάνω και λάθος. Είναι ένα χτύπημα στην πλάτη μην σε παίρνει από κάτω: όλοι το ίδιο περνάμε με άλλον τρόπο ο καθένας. Στη ζωή μόνοι μας θα βρούμε την άκρη μας, θα έρθουν συγκυρίες, άνθρωποι και καταστάσεις, όμως μόνοι θα βρούμε το νήμα. Σε βάθος χρόνου όλοι παίρνουμε αυτά που μας αξίζουν. Δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο του τι θα συμβεί στην ζωή σου αλλά μπορεί να έχεις τον έλεγχο στο πως θα το υποδεχτείς.

Σας επηρεάζουν οι ρόλοι που ενσαρκώνετε στην προσωπική σας ζωή; Τους κουβαλάτε μαζί σας;

Κάπως λίγο σε επηρεάζει, σκέψου για παράδειγμα να βυθίζεσαι για πολλές ώρες στο ίδιο επεισόδιο μιας σειράς. Είναι αλλιώς να βλέπεις ένα «Σπλάτερ» και αλλιώς τον «Δεκάλογο» του Κισλόφσκι. Θα πω λοιπόν πως ναι, με επηρεάζουν αλλά όσο μεγαλώνω και λιγότερο. Όσο μεγαλώνω, θεωρώ πιο υγιές, με όποιον ρόλο καταπιάνομαι, να κάνω «υπαρξιακά φόκους» σε κάποια ζητήματα που απασχολούν το μυαλό μου. Συναισθηματικά προσπαθώ να αποκόπτομαι, να υπάρχει μια αποστασιοποίηση, γιατί διαφορετικά μπορεί να σε καταβάλει τόσο, που να υπάρχει πρόβλημα, να υπάρχει θέμα. Το ενστερνίζομαι αυτό που λένε πως όσο τρυφεροί και ευαίσθητοι κι αν είμαστε οι καλλιτέχνες και όσο και να ξεγυμνωνόμαστε στην σκηνή, άλλο τόσο σκληροί πρέπει να είμαστε. Γιατί αν την ώρα της υποκριτικής ανοίγεις την καρδιά σου και την καταθέτεις να γίνει χίλια κομμάτια, πρέπει να έχεις τη δύναμη να τα μαζέψεις αυτά τα κομμάτια και να προχωρήσεις. Διαφορετικά υπάρχει θέμα.

Πως θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας με τρεις λέξεις;

Σίγουρα θα βάλω το αξιοπρεπής στα όρια του εγωισμού, αναποφάσιστη, με πάρα πολλή αγάπη για τους φίλους μου και ας πούμε, αθεράπευτα ρομαντική.

Ποιες είναι οι πηγές έμπνευσης σας;

Θα μπορούσα να σου πω ότι θεωρώ πάτερα μου τον Τολστόι, τον Τσέχωφ, λατρεύω τον Ντοστογιέφσκι, μου αρέσει πάρα πολύ ο Πράισνερ. Ωστόσο θα σου πω ότι οι πηγές έμπνευσης μου μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Ακόμα και το ότι θα δω τον ήλιο να βγαίνει από τα σύννεφα ήότι θα πάω βόλτα στου Φιλοπάππου. Για μέναη ζωή είναι γεμάτη με πηγές έμπνευσης   φτάνει να είμαστε σε θέση να τις δούμε, να είμαστε ανοιχτοί.