Ο Τάσος Πυργιέρης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Ευγενής και πάντοτε θετικός, αντιμετωπίζει το θέατρο με τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού. Αυτό το διάστημα παίζεται η παράσταση που σκηνοθέτησε Μια ζωή στο θέατρο του Ντέιβιντ Μάμετ στη Β Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Video: Filmcat Productions

Πώς είναι η διαδικασία σου ως σκηνοθέτης;

Σίγουρα μου αρέσει να φτιάχνω μία συνολική εικόνα. Να έχουν δουλευτεί οι ηθοποιοί στην κατεύθυνση που θέλω, να είναι η σκηνογραφία όπως με ενδιαφέρει, τα φώτα, τα σκηνικά, τα κοστούμια. Δηλαδή όλα να ανταποκρίνονται συνολικά στην εικόνα που έχω φανταστεί.

Σε σύγκριση με τον ηθοποιό;

Ως ηθοποιός μου αρέσει η διαδικασία της πρόβας. Είμαι, όμως, κυρίως ηθοποιός της παράστασης. Τα βλέπω σαν δύο διαφορετικά πράγματα αλλά πολύ ταυτόσημα μεταξύ τους. Δηλαδή ένας σκηνοθέτης δεν μπορεί να κάνει χωρίς τους ηθοποιούς ή οι ηθοποιοί δεν μπορούν να κάνουν χωρίς την καθοδήγηση του σκηνοθέτη. Και επίσης,  αν υπάρχεις και στις  δύο επαγγελματικές ιδιότητες νομίζω, αυτό είναι το χρυσό κλειδί για να οδηγήσεις μία ομάδα. Αν έχεις υπάρξει ηθοποιός. Να ξέρεις τι μπορεί να έχει περάσει ένας ηθοποιός, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, την αγωνία του,  το άγχος.

Εσύ τι δυσκολίες έχεις αντιμετωπίσεις; Από τότε που ξεκίνησες μέχρι σήμερα.

Σίγουρα δεν θέλω να γκρινιάζω, να παραπονιέμαι ότι δεν μου ήρθαν τα πράγματα έτσι όπως ήθελα. Μου ήρθαν τα πράγματα έτσι όπως ήθελα. Αλλά μου ήρθαν όπως ήθελα γιατί το κυνήγησα πάρα πολύ. Είναι ένα επάγγελμα το οποίο από την αρχή το πίστεψα. Ήθελα μόνο με αυτό να ασχοληθώ. Δεν πιστεύω ότι ήμουν καλός ηθοποιός στην αρχή. Ούτε και τώρα. Όπως επίσης πιστεύω ότι πρέπει συνεχώς να προσπαθώ να βελτιωθώ, μέσα από τη δουλειά, την επιμονή, την υπομονή, το διάβασμα, το να βλέπω παραστάσεις, να βελτιώνεμαι ως άνθρωπος. Με αγάπη. Θέλει πολύ δουλειά. Εγώ είμαι γενικά εμμονικός με αυτό το επάγγελμα. Καταντάω κουραστικός ακόμα και με τους φίλους μου. Μονίμως με το θέατρο. Είμαι τώρα 38 και ακόμα σκέφτομαι πάντα αυτό.

Πως δουλεύεις με τους ηθοποιούς σου;

Εγώ είμαι πολύ της υποκριτικής αμεσότητας. Πρέπει να δώσεις να καταλάβει στον ηθοποιό, το πώς να μιλάει, να παίζει, χωρίς όμως να παίζει. Να είναι άμεσος, όχι αγοραία, αλλά όπως μιλάμε εμείς αυτή την στιγμή. Να μπορείς να του δώσεις ένα κείμενο και να μπορέσει να μιλήσει άμεσα.

Αυτό τι προετοιμασία προϋποθέτει από πίσω;

Προϋποθέτει έναν άνθρωπο με αυξημένη αντίληψη. Να είναι ένας άνθρωπος υποψιασμένος. Ότι θέλει να το κάνει. Να του αρέσει. Και μετά έρχονται  οι καθηγητές. Η εκπαίδευση. Θα υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι να του δώσουν κάποιες κατευθύνσεις. Πώς πρέπει να είναι, να του δείξουν τι κείμενα πρέπει να διαβάσει. Πρέπει να διαβάσει οπωσδήποτε κάποια κείμενα. Γιατί συνήθως εμείς διαβάζαμε στις σχολές. Διαβάζαμε τα έργα.

Χρειάζεται να έχει και μία επαφή με τον κόσμο; Να ζει στην κοινωνία, στην εποχή του;

Ναι βέβαια. Εγώ πιστεύω  πάρα πολύ ότι ένας ηθοποιός, ένας σκηνοθέτης, πρέπει να είναι και επιστήμονας αλλά να μπορεί  να είναι και στο πεζοδρόμιο. Να έχει ζήσει την ζωή του, να ζει, να κυκλοφορεί στην κοινωνία. Δεν μπορείς να είσαι αποκομμένος από τον κόσμο, και να μην έχεις κοινωνική ζωή. Δεν γίνεται. Πρέπει να έχεις εικόνες. Να διαβάζεις βιβλία, να ακούς μουσική, να μορφώνεσαι. Να βλέπεις τι γίνεται στα άλλα θέατρα στον κόσμο. Και όχι μόνο στην Ευρώπη. Τι μπορεί να γίνεται στην Ασία, στην Αμερική, στην Λατινική Αμερική. Σε χώρες που υπάρχει ενεργό θέατρο, κινηματογράφος.

Πιστεύεις δηλαδή ότι το θέατρο συνδέεται με την κοινωνία;

Ασφαλώς. Το θέατρο αντικατοπτρίζει την κοινωνία. Πιστεύω ότι το θέατρο ακολουθεί την κοινωνία. Και η αισθητική του θεάτρου ταυτίζεται, είναι σε μία διαλεκτική με την σημερινή κοινωνία.

Άρα αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα σε απασχολεί καθόλου; Το έχεις στο μυαλό σου; Και σε σχέση με αυτή την παράσταση.

Πολύ. Με απασχολεί, με προβληματίζει. Το συγκεκριμένο έργο δεν μιλάει για την ελληνική κοινωνία, ούτε για την κρίση της αμερικανικής κοινωνίας, είναι ένα έργο με πολύ διαφορετική υπόθεση, εντελώς γραμμένο με ένα δικό του στόρι. Με τη ζωή δύο ηθοποιών. Έναν νεότερο και έναν μεγαλύτερο. Σίγουρα μέσα από την σκηνοθεσία έχω περάσει τις αγωνίες και το άγχος το πώς είναι αυτή την στιγμή οι ηθοποιοί. Και φυσικά είναι ένα πολύ ωραίο έργο που δεν διαφέρει τίποτα η θεατρική κοινωνία στην Αμερική από την θεατρική στην Ελλάδα τελικά. Απλά διαφέρει το κοινωνικό πλαίσιο και τα εργαλεία δουλειάς.

Τι σημαίνει για εσένα πειθαρχεία στην δουλειά σου; Και αν αυτό είναι κάτι που πρέπει να το καλλιεργούμε στην ζωή μας, και να το φέρουμε στην δουλειά μας ή το ξεχωρίζεις. 

Ο νούμερο ένα απείθαρχος είμαι εγώ. Είμαι εκ φύσεως απείθαρχος. Μεγαλώνοντας βέβαια και έχοντας αποφασίσει να οδηγήσω κάποιους ανθρώπους, λέω κάτσε μισό λεπτό, πρέπει να πειθαρχήσεις και ο ίδιος ώστε να σε ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι πειθαρχημένα, σε αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Έχω μία μέθοδο που τώρα την έχω βάλει σε λειτουργία. Την έχω δοκιμάσει, μου ταιριάζει, έχω δει ότι αποδίδει και νομίζω ότι ταιριάζει και σε κάποιους ηθοποιούς. Δεν είμαι των πολύωρων προβών για αρχή. Μπορεί αυτό να ακούγεται κάπως περίεργο αλλά δεν πιστεύω ότι το να βασανίσουμε πάρα πολύ  το σώμα και το μυαλό του ανθρώπου θα δώσει αποτέλεσμα. Αν είναι μία στοχευμένη πρόβα, ένας στοχευμένος αυτοσχεδιασμός, σε ένα πλαίσιο που το ορίζεις, γιατί μου έχει τύχει να κάνω και αυτοσχεδιασμό και να μην τελειώνει, να έχουμε φτάσει το 15λεπτό και να μην έχουμε βγάλει και άκρη. Αυτό είναι το χειρότερο. Και κουραζόμαστε, και νευριάζουμε, και χαλάει και το κλίμα της ομάδας. Έχω μία μέθοδο. Στην αρχή προσπαθώ να φτιάξω το κείμενο χωρίς να το πειράξω, ώστε να γίνει πιο μιλητό, στην σημερινή γλώσσα. Όσο μπορώ. Γιατί δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη μετάφραση. Και μετά αρχίζω να το δουλεύω λέξη λέξη. Εξαρτάται βέβαια πάντα και με το κείμενο. Έχω κάνει και ντοκουμέντο. Τώρα βέβαια αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο έργο, με συγκεκριμένη δομή που δεν μπορείς να αποκλίνεις, να ξεφύγεις της δραματουργίας του. Είναι ένα κινηματογραφικό έργο. Πάρα πολύ γρήγορο. Αρχίζει πολύ απότομα, τελειώνει πολύ απότομα και ενδιάμεσα, έχει 27 σκηνές οι οποίες εναλλάσσονται σε τρίλεπτα με τετράλεπτα. Με διαφορετικές πορείες, με διαφορετικά συναισθήματα ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς, διαφορετικές διαθέσεις, διαφορετικές σκηνές επί σκηνών. Γιατί δουλεύουν σε ένα θέατρο ρεπερτορίου ο Τζον και ο Ρόμπερτ και οπότε βλέπουμε ότι έχει εναλλασσόμενο ρεπερτόριο το συγκεκριμένο θέατρο και τους βλέπουμε να είναι σε διαφορετικούς ρόλους.

Και  πώς μέσα στο μυαλό σου αυτό το οργάνωσες; Τι έδωσες στους ηθοποιούς ώστε να το οργανώσουν.

Καταρχήν δένομαι πάρα πολύ με τους ηθοποιούς.  Πιστεύω ότι οι ηθοποιοί μεταξύ τους έχουν μία ερωτική σχέση. Δεν γίνεται διαφορετικά. Αν δεν θαυμάζεις, δεν είσαι ερωτευμένος με έναν ηθοποιό που θέλεις να παίξει στην παράστασή σου, νομίζω ότι έχεις αποτύχει. Δεν είμαι  τόσο χαοτικός όσο πίστευα ή όσο θέλω να πιστεύω τελικά, νομίζω  ότι είναι μία χαζοάμυνα που έχω, να θέλω να το πιστεύω. Μάλλον είμαι μεθοδικός και έχω έναν δικό μου τρόπο να τους οδηγήσω εξηγώντας τους πώς πρέπει να γίνει το συγκεκριμένο έργο. Σίγουρα δεν τα ξέρω όλα. Εδώ είμαι να διαβάσω, να μάθω. Να μου δοθεί κάτι άλλο. Δεν πιστεύω ότι άνοιξε ο εγκέφαλος και γίναμε κατευθείαν επιστήμονες. Θέλει μία εκπαίδευση.

Μέσα από την διαδικασία της σκηνοθεσία μέσα από το καθρέφτισμα στους άλλους, λοιπόν, είδες ότι δεν είσαι τόσο χαοτικός όσο νόμιζες. Θα ήταν καλό αυτό να το κάνουν όλοι οι ηθοποιοί; Να μπαίνουν στην θέση του σκηνοθέτη; Έστω και για λίγο.

Βέβαια. Γιατί ως ηθοποιός είναι πολύ συγκεκριμένη η διαδικασία. Το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να δουλέψει έναν ρόλο. Παίρνεις  ένα κείμενο, το ψάχνεις κάνεις κάποιες ασκήσεις, κάποιους αυτοσχεδιασμούς. Δοκιμάζεις, διαβάζεις, ενημερώνεσαι, σε καθοδηγεί και ο σκηνοθέτης, βγαίνεις και παίζεις και τελειώνει. Σαν σκηνοθέτης έχεις να αντιμετωπίσεις πολλά περισσότερα πρόσωπα, πολλές περισσότερες ψυχοσυνθέσεις , διαφορετικά επαγγέλματα τα οποία συνδέονται με έναν τρόπο μεταξύ τους, έχουν μία κοινή συνισταμένη. Αλλά πρέπει να είσαι πολύ διπλωμάτης.

Πως τοποθετείς τον εαυτό σου σε αυτό το ετερόκλιτο σύνολο που είναι το θέατρο; 

Το οργανώνω. Ξεκινάω ωραία, φιλικά. Δίνονται κάποιες συγκεκριμένες κατευθύνσεις, το πώς θα ξεκινήσουμε, θα δουλέψουμε. Βγαίνει ένα πολύ συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Σφικτό. Το οποίο όταν δοθεί η συγκεκριμένη ημερομηνία θα κάνουμε τραπέζι τρεις βδομάδες, άλλες δύο μετά θα το «σηκώσουμε», μετά την 5^η και την 6^η θα πάμε στο θέατρο. Σε μία προσομοίωση και μετά το «φοράω» στο θέατρο που παίζω.

Με τις ψυχοσυνθέσεις τι κάνεις;

Πια δεν τσακώνομαι. Στεναχωριέμαι όταν τσακώνομαι και πιστεύω ότι είναι εις βάρος της δουλειάς. Θα το καταπιώ. Θέλω να με σέβονται όπως τους σέβομαι. Να υπάρχει αλληλοσεβασμός, αλληλοεκτίμηση. Να υπάρχει μία αναγνώριση στο ότι υπάρχει καταμερισμός εργασίας.  Πρέπει να υπάρχει ένας καταμερισμός των ευθυνών σε αυτό το συνολικό αποτέλεσμα και ένας άνθρωπος ο οποίος έχει την συνολική ευθύνη του πράγματος. Δεν μπορεί να μιλάνε όλοι. Δεν ξέρω αν είναι δημοκρατικό το θέατρο, αλλά εγώ πάντα ακούω ότι δεν είναι δημοκρατικό το θέατρο. Δεν ξέρω αν μ’αρέσει κιόλας έτσι όπως λέγεται, αλλά σίγουρα πρέπει κάποιος να πάρει την ευθύνη. Δηλαδή κάποια στιγμή πρέπει να μιλάει ένας.

Τις ψυχοσυνθέσεις τις αντιμετωπίζεις αλλιώς ως ηθοποιός;

Ναι. Όταν είσαι ηθοποιός είναι νομίζω ο πιο αδύναμος κρίκος της ομάδας. Είσαι ένα μέρος ενός συνόλου. Οπότε σε ενοχλεί περισσότερο το εγώ σου και πολύ λιγότερο το πώς θα σου συμπεριφέρονται οι υπόλοιποι. Όταν είσαι σκηνοθέτης μπορεί να σε ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το εγώ σου αλλά πρέπει εξίσου να σε ενδιαφέρουν και οι ψυχοσυνθέσεις των υπόλοιπων. Διαφορετικά δεν γίνεται. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Μόνος του κανείς δεν πάει πουθενά. Όλοι μαζί μπορούμε να πάμε κάπου.

Έχει διαφορά για εσένα το μέγεθος της σκηνής;

Έχω παίξει παραστάσεις σε πολύ ιδιαίτερους χώρους και αντισυμβατικούς. Είτε αυτό ήταν αποθήκες, έχω κάνει παράσταση σε λεωφορείο, έχω κάνει παράσταση στο Ιστορικό Μουσείο, στο Εθνικό στην Κεντρική, αλλά έχω κάνει παράσταση σε μικρά θέατρα. Πέριξ του κλειστού κέντρου των Αθηνών. Σίγουρα πρέπει να υπάρχουν κάποιες στοιχειώδεις συνθήκες για να γίνει το θέατρο και να είναι μαγικό. Δεν μπορείς να κάνεις θέατρο χωρίς φώτα. Είναι πολύ ωραίο να κάνεις με κεριά αλλά δεν γίνεται να κάνεις μία παράσταση μόνο με κεριά. Πρέπει να υπάρχουν κάποια στάνταρ για να γίνει μία παράσταση. Μου αρέσουν οι μεγάλες σκηνές. Αρκεί να ξέρεις τι να την κάνεις βέβαια. Γιατί έχω παίξει σε μεγάλες σκηνές που ο άνθρωπος που το είχε σκηνοθετήσει δεν έκανε χρήση καμίας δυνατότητας που είχε. Τι να το κάνω; Αν είσαι σε μία μεγάλη σκηνή όπως το Εθνικό Θέατρο πχ, πρέπει να την χρησιμοποιήσεις όλη την σκηνή. Να ανέβουν, να κατέβουν τα σταγκόνια, να βυθιστεί, να πάει δεξιά, να πάει αριστερά. Να δεν είσαι ικανός να την κάνεις την χρήση αυτών των πραγμάτων τελικά δεν ξέρω αν έχει νόημα.

Και σε αυτή την παράσταση χρησιμοποιείς πολλούς συντελεστές. Τι σημαίνουν για εσένα τα άλλα επαγγέλματα στο θέατρο;  Σε αφορούν;

Πάρα πολύ. Νομίζω ότι μόνο έτσι γίνεται μία σοβαρή ομάδα και να έχεις ένα πραγματικά καλό αποτέλεσμα. Και επειδή είναι 3^η φορά που το κάνω το βλέπω ότι αποδίδει. Δεν μπορείς αν δεν έχεις έναν άνθρωπο να γράψει την μουσική. Δεν μπορεί να μην κάνει ένας άνθρωπος την επιμέλεια των κουστουμιών, δεν μπορεί να μην φτιάξει το σκηνικό, κάποιος να τραβήξει τις φωτογραφίες, ένας άλλος να ασχοληθεί με τα φροντιστηριακά. Δεν μπορεί ένας σκηνοθέτης, όσο καλός κι αν είναι,  και όσο και αν το έχει στημένο στο μυαλό του, δεν είναι ικανός να φέρει το σωστό αποτέλεσμα, που μπορεί να το κάνει μεμονωμένα ένας καλλιτέχνης που κάνει μόνο αυτό. Βλέπουμε συνέχεια κάνουν και τα σκηνικά κλπ, καταλαβαίνω ότι πολλοί συνάδελφοί μου το κάνουν για λόγους οικονομικούς αλλά δεν πιστεύω ότι έχει πάντα το σωστό αποτέλεσμα.

Απολαμβάνεις κάτι ιδιαίτερα από όλη την διαδικασία προετοιμασίας μίας παράστασης;

Εμένα με τρελαίνει η τελική πρόβα. Με τα φώτα, τα κοστούμια, την μουσική, τα σκηνικά και όταν όλα τα πράγματα έχουν κουμπώσει έτσι όπως τα έχεις στο μυαλό σου. Και είμαι από τους τυχερούς. Είναι η 3^η φορά που έτσι όπως σκέφτηκα μία παράσταση, όπως την είχα στο μυαλό μου, έτσι ακριβώς και έγινε. Το ίδιο έγινε και με την Κούρσα Γκρέκα, το ίδιο έγινε και με τον Σατωβριάνδο στο Εθνικό.

Είσαι νέος σκηνοθέτης...

Δεν νομίζω ότι είμαι νέος σκηνοθέτης. Νομίζω ότι κάνω απόπειρες σκηνοθεσίες. Να το θέσω πιο σωστά.

Ωραία. Από εδώ και πέρα πώς το βλέπεις; Πώς θα ήθελες να προχωρήσεις;

Το θέατρο εγώ δεν το παρατάω για κανέναν λόγο. Είμαι πάρα πολύ πεισματάρης, πολύ επίμονος σε αυτό που κάνω και επειδή το κάνω με αγάπη ξέρω ότι αυτό θα με οδηγήσει. Σίγουρα προσπαθώ να σκηνοθετήσω. Σίγουρα μου αρέσει πολύ περισσότερο από το να παίζω. Σίγουρα θα ασχοληθώ πιο επισταμένα με αυτό. Με την σκηνοθεσία. Ετοιμάζω δύο, τρία πράγματα. Δεν ξέρω αν θα γίνουν όλα μέσα στην επόμενη χρονιά. Το ένα σίγουρα. Κοιτάω για του χρόνου. Προσπαθώ να διαβάζω, διαβάζω κάποια έργα. Και βλέπω και πάρα πολύ θέατρο. Είμαι από τους ανθρώπους που βλέπουν πάρα πολύ θέατρο. Γιατί συνήθως δεν βλέπουν οι νέοι σκηνοθέτες θέατρο. Ο ένας με τον άλλον νομίζω ότι απαξιώνονται.

Τι πιστεύεις για το θέατρο στην Ελλάδα;

Έχουμε κολλήσει λίγο στο μεταμοντέρνο. Δεν ξέρω τι να σου πω τελικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι πολύ περιορισμένα τα χρήματα. Και όλοι πάνε σε πολύ πιο safe επιλογές. Οι μεγάλοι θεατρικοί οργανισμοί πηγαίνουν κι αυτοί, δεν πειραματίζονται τόσο όσο θα έπρεπε. Λειτουργούν κι εκείνοι σαν μεγάλα ιδιωτικά θέατρα. Δυστυχώς. Θα μπορούσε να είναι πιο εξελίξιμο το θέατρο στην Ελλάδα.

Εσένα τι σε κάνει να προχωράς μπροστά; Τι σε κινεί;

«Εγώ προσπαθώ να βλέπω παραστάσεις. Βλέπω, όταν δεν παίζω, 3 παραστάσεις την εβδομάδα. Συνεχώς ενημερώνομαι, καινούρια θέατρα, καινούρια έργα. Παρακολουθώ πάρα πολύ θέατρο. Παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο για έναν σκηνοθέτη.

Εσένα προσωπικά τι σε κινεί;

Η μεγάλη μου αγάπη για το θέατρο. Για την παραστατική αυτή τέχνη. Το πώς μπορώ να συνδέσω πολλά πράγματα μαζί και να βγει ένα αποτέλεσμα. Θέλω να στήσω μία ιστορία. Με ένα κείμενο που μου αρέσει πάρα πολύ. Με ανθρώπους που μου αρέσουν πολύ, με μία μουσική που μου αρέσει πολύ. Και να πω μία ιστορία. Όπως τώρα με τον Μάμετ ήθελα να πω για το θέατρο. Για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το επάγγελμα του ηθοποιού. Είτε αυτό είναι στην Ευρώπη, είτε στην Αμερική, είτε είναι στην Άπω Ανατολή. Το επάγγελμα έχει τις ίδιες δυσκολίες παντού. Δεν πιστεύω ότι διαφέρει σε τίποτα η αντιμετώπιση του επαγγέλματος. Διαφέρουν άλλα  πράγματα.

Σε ρίχνει η αποτυχία; Η απόρριψη;

Ναι βέβαια. Αλλά με πεισμώνει ακόμα πιο πολύ.

Έχεις στο μυαλό σου τώρα που ξεκινάει η παράσταση μπορεί να μην αρέσει κλπ;

Ναι βέβαια το έχω ναι. Και φυσικά είναι ρίσκο γιατί έχω κάνει και την παραγωγή. Όταν κάνεις την παραγωγή έχει μεγάλο ρίσκο. Και δεδομένου και τις οικονομικής κατάστασης τώρα δεν είναι τα πράγματα εύκολα. Αλλά και καλλιτεχνικά. Δεν μπορεί να αρέσει σε όλους. Και δεν με ενδιαφέρει να αρέσει σε όλους. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να είμαι αρεστός σε όλους. Θέλω να είμαι ευγενής με όλους αλλά με ανθρώπους που δεν ταιριάζουμε δεν απαιτώ να ταιριάζω. Στους ανθρώπους όμως που εκτιμώ και που κρίνω ότι είναι σε ένα βαθμό αντικειμενικοί θα επιθυμούσα να αρέσει η παράσταση. Διότι έχω κοπιάσει. Έχουν κοπιάσει οι ηθοποιοί. Δουλέψαμε περίπου τους 2,5 με 3 μήνες το κείμενο αυτό.

Με το κοινό ποια η σχέση σου;

Με ενδιαφέρει πολύ. Ας πούμε χάρηκα προχτές, που ήρθε μία κυρία και μου είπε, μου φτιάξατε την διάθεση. Ακούγεται πάρα πολύ κοινότυπο. Αλλά είναι πάρα πολύ ωραίο. Γέλασα. Μου λέει «είχα πάρα πολύ καιρό να γελάσω στο θέατρο τόσο». Που δεν είναι και μία παράσταση με πάρα πολύ χιούμορ. Έχει κωμικά στοιχεία. Αλλά δεν είναι σε μεγάλο βαθμό κωμικό.»

Σε αφορά το κοινό σου.

Ασφαλώς. Αν πληρώνει εισιτήριο κιόλας βέβαια με αφορά. Το θέατρο είναι ένα προϊόν. Δηλαδή έμποροι είμαστε κι εμείς. Δεν είμαστε κάτι άλλο. Προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα προϊόν και να το πουλήσουμε. Ελεύθεροι επαγγελματίες κατ’ουσίαν.

Είναι ένα προϊόν όμως που αφορά και την ψυχή του άλλου.

Μα εκεί έγκειται η επιτυχία μίας παράστασης. Να είναι κάτι που σου αρέσει πάρα πολύ, να έχει κοινωνική αποδοχή και να βγάλεις και κάποια χρήματα. Και να πληρωθούνε όλοι. Αυτό είναι ευτυχία. Είναι η απόλυτη ευτυχία σε αυτό το επάγγελμα.

Τι εύχεσαι;

Να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Και να κοιτάμε και λίγο πιο δίπλα τους άλλους. Δεν βλέπω εξέλιξη στην κοινωνία και ιδίως στους ανθρώπους που είναι η γενιά μου δυστυχώς. Με ενοχλεί πάρα πολύ αυτό. Και για την νέα χρονιά εύχομαι να είμαστε υγιείς ώστε να προσπερνάμε τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν.

VIDEO: FILMCAT PRODUCTIONS