Μια ομάδα οικονομικά και κοινωνικά περιθωριακών νέων, αποφασίζουν μια πράξη βίας. Σχεδιάζουν και πραγματοποιούν την απαγωγή ενός επιχειρηματία ζητώντας λύτρα για να τον ελευθερώσουν. Χωρίς να το καταλάβουν θα βρεθούν δέσμιοι και εγκλωβισμένοι στο ίδιο τους το σχέδιο. Ξεκίνησαν μια πράξη βίας χωρίς αληθινό στόχο, χωρίς πολιτικό έρεισμα, χωρίς να έχουν πολυσκεφτεί τις συνέπειες από την όποια έκβαση της πράξης τους. Η όλη απόπειρα του εγχειρήματός τους μοιάζει σιγά – σιγά με την εξέλιξη ενός παιχνιδιού που συναρμολογείται μέσα από το τυχαίο, το απρόοπτο και το μη αναμενόμενο της επόμενης κίνησης καθενός από τα μέλη της ομάδας. Μια πράξη βίας που προσομοιάζει με ένα συναρμολογούμενο παιδικό παιχνίδι με τα τουβλάκια του playmobil. Ο απερίσκεπτος ηρωισμός θα μετατραπεί σε εφιάλτη. Χωρίς να το καταλάβουν θα φτάσουν στο σημείο να πρέπει να διαχειριστούν και να εξασφαλίσουν την απελευθέρωση από τη δική τους ομηρία. Μέσα από τις προσωπικές συγκρούσεις τους, τις συγκρούσεις με τον κρατούμενό τους, και τα αδιέξοδα που θα οδηγηθούν καθώς αποκαλύπτεται η άγνοια των κινδύνων στο ρίσκο της βίαιης πράξης, θα πετύχουν να ακυρώσουν κάθε σχέση ανάμεσά τους. Λίγο πριν την αναπόφευκτη παράδοσή τους θα φτάσουν στο έγκλημα. Μπορεί αυτή η κατάληξη να ήταν αναπόφευκτη, εκείνο όμως που διαπραγματεύεται το θεατρικό έργο – γραμμένο σε μια εποχή που η βία έκανε δραστικά την εμφάνισή της στην Ελλάδα – είναι η ανατομία της βίαιης πράξης.