Η Σέξτον. Η ποιήτρια. Η Άννα. Η γυναίκα.

Ένα έργο για την κόρη που έγινε μητέρα, για τη νοικοκυρά που έγινε ποιήτρια, για την ποιήτρια που έγινε καπνός. Η Αν Σέξτον τα έκανε όλα ανάποδα. Πρώτα παντρεύτηκε, μετά ερωτεύτηκε. Πρώτα έγραψε, μετά διάβασε. Πρώτα πέθανε, μετά έζησε. Όπως κάθε άνθρωπος που πρώτα ονειρεύεται και μετά κοιμάται. Που πρώτα πέφτει και μετά σηκώνεται. Τα Κογιότ είναι πολλά, η Σέξτον είναι μία. Τα Κογιότ πεινάνε για σάρκα, η Σέξτον διψάει για αίμα. Το μελάνι τρέχει.

«Με τα χέρια γίνεσαι ποιητής;»

«Με τα έντερα».

«Το παχύ ή το λεπτό;»

«Το παχύ. Ένα κρατάς, δέκα πετάς».

Η Αν Σέξτον, αυτή η μεγάλη Αμερικανίδα ποιήτρια, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έκανε δυο παιδιά, δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας, έχασε το μυαλό της, κέρδισε το Πούλιτζερ, ήπιε πολύ, χάρηκε λίγο. Άραγε πόσο όνειρο είναι το αμερικανικό όνειρο και πόσο αμερικανικό είναι το όνειρο της σοφίας;

Το έργο έχει μεταφραστεί στα αγγλικά.