Ένα ζουμ ιν στα συστήματα εξουσίας. Μία οικογένεια, -μάνα, πατέρας και δεκατετράχρονος γιος-, τρώει στο τραπέζι. Οι γονείς καταπιέζουν ο ένας τον άλλον. Ο πατέρας θέλει αλάτι, αλλά η μάνα θεωρεί ότι δεν κάνει να τρώει αλάτι. Ο πατέρας ζητάει την αλατιέρα, βάζοντας το όπλο στον κρόταφο της γυναίκας του. Η πίεση που δέχεται ο γιος, για το τι είναι καλό να τρώει, για το τι πρέπει να κάνει στην ζωή του για το καλό του (το οποίο ουσιαστικά είναι το καλό το οποίο ικανοποιεί τους γονείς του), οδηγούν το παιδί στην απόγνωση και την νοθρώτητα. Οι γονείς θέλουν ο γιος τους να γίνει καλός στην κολύμβυση, επειδή έχει πολύ ταλέντο σε αυτό και λένε ψέματα σε ένα συγγενικό πρόσωπο, ότι ο μικρός κέρδισε το μετάλλιο στους αγώνες. Τον αναγκάζουν να φορέσει μαγιό και σκουφάκι, τον καταβρέχουν με νερό μέσα στην κουζίνα, του φοράνε ενα παλιό μετάλλιο του πατέρα, έτσι ώστε να τραβηχτούν κάποιες φωτογραφίες για να έχουνε να τις δείχνουνε στους συγγενείς. Στο τέλος ο μικρός αυτοκτονεί παίρνοντας την επιβράβευσή των γονιών του, για το ότι επιτέλους έχει τη δύναμη να πάρει μία θαρραλέα απόφαση για τον εαυτό του. Κατά την προετοιμασία της αυτοκτονίας του, ο μικρός δέχεται τις οδηγίες των γονιών του για μία σωστή και πετυχημένη αυτοκτονία.