«Δεν υπάρχει θεός» αναγγέλλει στη Μήδεια ο Αιγέας, επιστρέφοντας από το ρημαγμένο μαντείο των Δελφών. Αυτή είναι η πρώτη ανατροπή που επιφέρει ο Δημήτρης Δημητριάδης, για να αποδομήσει εκ θεμελίων τον αρχετυπικό μύθο. Η Μήδεια χάνει­ τις μαγικές της ιδιότητες, αδυνατεί να σκοτώσει την ερωτική της αντίζηλο και ουδέποτε σφάζει τα παιδιά της. Μια παρά φύσει νομοτέλεια επικρατεί. Τίποτα δεν λειτουργεί σύμφωνα με το μύθο, έστω κι αν εξίσου φρικιαστικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα: η Γλαύκη θανατώνεται από τον πατέρα της, ενώ τα παιδιά όπως και ο Ιάσονας και ο Παιδαγωγός κατασπαράσσονται από έναν δράκο.

Είναι μία Μήδεια τσακισμένη, χωρίς μαγικές δυνάμεις και από μηχανής θεούς να την σώζουν, που πασχίζει να κρατήσει την ταυτότητά της και να κάνει πράξη τα προδιαγεγραμμένα. Αντικρίζουμε μία Μήδεια που δεν είναι αυτή που δείχνει, μία Μήδεια που λυγίζει από αγάπη για τα παιδιά της και δεν τα σκοτώνει. Μία πληγωμένη Μήδεια που κανείς δεν μπορεί πια να σώσει.

Τα πρόσωπα του Πολιτισμού βρίσκονται στο σημείο εκείνο της ανθρώπινης ιστορίας, όπου τίποτε δεν είναι ικανό να τα προστατεύσει από την έκθεση και την ωμότητα ενός προδιαγεγραμμένου και μεγάλους τέλους. Αφοπλισμένοι και μόνοι, σ’ ένα απογυμνωμένο και μοναχικό σύμπαν.