Το κύριο και μεγαλύτερο μέρος του σύντομου σε έκταση πεζογραφήματος είναι αφηγηματικό. Γραμμένο λίγα χρόνια μετά το τέλος της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, εξιστορεί τα ποικίλα πάθη και τα δεινά μιας χώρας σε κατάσταση κρίσης και κατάρρευσης, όχι μόνον από εξωτερικούς λόγους αλλά, κυρίως, εξαιτίας της εσωτερικής διαφθοράς και σήψης που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα. Η «χώρα», το «έθνος», ο «λαός».

Η μακροπερίοδη και συχνά διακοπτόμενη από αποσιωπητικά, αφήγηση καταλήγει στον ορμητικό, βίαιο και απελπισμένο γυναικείο μονόλογο.

Ληξιαρχεία τινάχτηκαν στον αέρα. Τα μεγαλύτερα πλιάτσικα γίνανε στα μουσεία και στα αρχεία του Κράτους. Αποκαλύφθηκαν αίσχη και αίσχη, σε μια κρίση εθνικού αυτοκολασμού. Η ερωτική ζωή τετρακοσίων πρωθυπουργών αποτέλεσε το θέμα οργιαστικών ταινιών στηριγμένων σε αδιάψευστα τεκμήρια. Δημόσιοι άνδρες, που δεν πρόλαβαν να το σκάσουν στο εξωτερικό εγκαίρως, υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν ανώτατα αξιώματα και να προβούν σε εξομολογήσεις μπροστά σε αφρίζουσες μάζες λαού που τους λυντζάριζαν και μετά τους έτρωγαν με την εκδικητική λύσσα των αδικημένων. Η κατοχή κράτησε πράγματι πολλούς αιώνες. Όσο χρειαζόταν για να εξαφανιστεί το παραδοσιακό εκτόπισμα της χώρας και να συγχωνευτεί αυτή μες στο ευρύτατο κοσμοδιάγραμμα που κάλυπτε πια όλη την υδρόγειο.

Σαν οραματικός εφιάλτης, Οραματική και βίαιη γραφή, κόντρα στην ευφορία της μεταδικτατορικής εποχής.

Το έργο έχει μεταφραστεί στα γαλλικά, τα ιταλικά, τα γερμανικά, όπως και στα ισπανικά και τα καταλανικά (ανέκδοτες μεταφράσεις).