Η Μέρα Μετά: Μαρία Παπαλέξη

  •  Δημοσιεύτηκε στις: 01/05/2020

Η μέρα μετά δεν ξέρω πότε θα ’ρθει.

Στη μέρα πριν ήθελα να έβλεπα πολύ περισσότερο θέατρο. Αλλά δεν ήταν εύκολο. Μια «κατάρα» του να δουλεύεις σε θέατρο είναι να μην μπορείς να βλέπεις πολλές παραστάσεις άλλων. Κάθε φορά που τα κατάφερνα όμως, το απολάμβανα σαν συνάντηση με πρόσωπο αγαπημένο, κουβέντα με άτομο ευφυές που ταξιδεύει το νου και το συναίσθημά μου…

Η μέρα μετά δεν ξέρω πότε θα ’ρθει.

Στη μέρα τώρα καταφεύγω κι εγώ όπως όλοι σε μια οθόνη για να δω θέατρο. (Τα ύστερα του κόσμου!) Ακόμα κι έτσι, χαίρομαι που μπορώ να δω πράγματα που είχα χάσει. Μα δεν είναι συνάντηση, είναι σαν… επιστολή από κείνο το πρόσωπο το αγαπημένο, εμπειρία ευχάριστη μα λειψή. Και φουντώνει μέσα μου η λαχτάρα να το ξαναδώ από κοντά αυτό το πρόσωπο, να το αγκαλιάσω, να το νιώσω, να με κρατήσει και να με ταξιδέψει…

Η μέρα μετά δεν ξέρω πότε θα ’ρθει. Ούτε πώς θα ’ναι. Ξέρω μόνο ότι θέλω απεγνωσμένα να ’ρθει. Και όλοι όσοι δουλεύουν γι’ αυτό που τώρα βλέπω στην οθόνη, μπροστά στα φώτα της σκηνής ή πίσω απ’ αυτά, όλοι όσοι απαρτίζουν αυτό το σώμα το αγαπημένο, να είναι πάλι εκεί. Για να κάνουν αυτή τη μέρα πιο όμορφη. Ή έστω πιο υποφερτή.

(Μου λείπετε όλοι, ρε παιδιά! Καλή αντάμωση!)