Κάποτε το Πάσχα σήμαινε τη λήξη της θεατρικής περιόδου στην Αθήνα και τη μεταφορά των επιτυχημένων παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Σήμερα είναι σχεδόν μια δεύτερη έναρξη. Οι όροι άλλωστε είναι εξαιρετικά διαφορετικοί.

Τα θέατρα για να μπορέσουν να υπάρξουν αναγκάζονται να έχουν μέσα στη σεζόν μια σειρά παραστάσεων - ελάχιστα είναι αυτά που μπορούν να «βγάλουν» σεζόν μόνο με μία παραγωγή – ενώ μεγάλες αλλαγές υπάρχουν και στους όρους παραγωγής (που δεν θα σχολιάσουμε στο παρόν σημείωμα) και παρουσίασης των παραστάσεων. Το Δευτερότριτο δεν είναι πια αργία για το θέατρο αλλά μια ξεχωριστή ενότητα, ενώ το ίδιο τείνουν να διασπαστούν σε ενότητες και οι υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας. Υπάρχουν παραστάσεις που παίζουν μόνο μία φορά την εβδομάδα ενώ κάποια από τα θέατρα θυμίζουν supermarket με πολλές παραστάσεις που εναλλάσσονται σε ένα σύνθετο πρόγραμμα χωρίς κανέναν καλλιτεχνικό άξονα. Εννοείται βέβαια ότι το «πάω θέατρο» σημαίνει πάω σε οποιονδήποτε χώρο (κατάλληλο ή μη) μπορεί να φιλοξενήσει μία παράσταση. Οι ηθοποιοί από την άλλη αναγκάζονται για να επιβιώσουν (πρακτικά και καλλιτεχνικά) να μετέχουν σε αυξημένο αριθμό παραστάσεων – πολύ συχνά βλέπουμε ηθοποιούς σε δύο παραγωγές την εβδομάδα.

Έτσι, με την πληθώρα των παραγωγών και την «κινητικότητα» των καλλιτεχνών το Πάσχα δεν είναι τέρμα για τη θεατρική δραστηριότητα: νέες παραγωγές κάνουν πρεμιέρα σε μια προσπάθεια να ανανεωθεί το ενδιαφέρον του κοινού και να προσελκυσθεί νέο αλλά και κάποιες από τις παραστάσεις που ήδη παίζονταν συνεχίζουν εάν αυτός ήταν ο προγραμματισμός τους.

 Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το Πάσχα πια είναι μια μεταβατική περίοδος από την κύρια θεατρική σεζόν στη φεστιβαλική του καλοκαιριού.

Θέατρο χωρίς αρχή και τέλος...

Απρίλιος 2017