BACKSTAGE: ΓΙΩΡΓΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

  •  Συντάκτης: Δέδε Τατού
  •  Δημοσιεύτηκε στις: 24/09/2018

Ο Γιώργος Ηλιόπουλος γράφει θέατρο, σκηνοθετεί και παίζει. Είναι ευγενής, μορφωμένος, αφοπλιστικά αθώος. Είναι αυτό που λέμε «καλό παιδί». Η συνέντευξή του είναι μια αποκάλυψη.

 

Μίλησέ μας για την κωμωδία. Στην Αμερική βλέπουμε τα stand up, τα gags. Τι είναι για εμάς, στην Ελλάδα, ο κωμικός; Είναι κάτι ευτελές, ή έχει και κάτι πιο βαθύ;

Δεν ξέρω τις διαφορές της ελληνικής, αμερικάνικης, ευρωπαϊκής κωμωδίας, αλλά για εμένα η κωμωδία είναι η τραγωδία από μια άλλη οπτική γωνία. Ο κωμικός ρόλος δεν διαφέρει από τον τραγικό. Η αντιμετώπιση διαφέρει μόνο, αλλά ο ηθοποιός, αγωνιά, πονά, και περνά από την ίδια ταλαιπωρία που περνά και ο δραματικός ηθοποιός. Τα μέτρα αλλάζουν και η αντιμετώπιση είναι διαφορετική. Σίγουρα, επειδή είμαστε ένας μεσογειακός λαός, έχουμε ανάγκη την κωμωδία, είναι ένας τρόπος έκφρασης δικός μας. Όσον αφορά τώρα το stand up και αυτό που λες, νομίζω ότι υπήρχε ανέκαθεν εδώ, και από τον Αριστοφάνη. Και η  επιθεώρηση, ένα είδος το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει παρακμάσει, για εμένα είναι ένα κορυφαίο είδος και ειλικρινά μου προκαλεί τρομερή εντύπωση πώς στις μέρες που ζούμε δεν ανθεί, γιατί υπάρχει τρομερό υλικό. Αλλά το νούμερο που έχει ο stand-up comedian, δεν διαφέρει από αυτό που υπήρχε στην ραχοκοκαλιά μίας επιθεωρησιακής παράστασης. Είχα την τύχη να παίξω κωμωδίες στην τηλεόραση και δράματα στο θέατρο. Η τηλεόραση βέβαια είναι ένα μέσο το οποίο σε κάνει γνωστό και πιο γρήγορα αναγνωρίσιμο αλλά όταν κάνεις κωμωδία σε κάνει και πιο γρήγορα αγαπητό. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι Έλληνες αγαπούν πολύ τους κωμικούς τους. Βέβαια θέλω να σου πω ότι έχουμε και μία μεγάλη παράδοση, μία μεγάλη ρίζα κωμικών, ανεπανάληπτων δασκάλων στην Ελλάδα, απλά να ανατρέξουμε λίγο στις ελληνικές κωμωδίες, στις ταινίες του Φίνου, και θα συγκλονιστείς. Τις ξέρουμε απ’ έξω, ξέρουμε τις ατάκες, ξέρουμε τι γίνεται αλλά κάθε φορά κολλάς με αυτό που βλέπεις, ενώ το ξέρεις, το έχεις δει, το έχεις ξαναδεί, γιατί πραγματικά οι άνθρωποι έδιναν ρεσιτάλ. Επειδή ήταν αυθεντικοί, γνήσιοι, και επειδή είχαν μία βαθειά ποιότητα αλήθειας. Άρα στην ουσία, η κωμωδία είναι μια τραγική ιστορία με μεγάλες δόσεις αλήθειας, που η αντιμετώπιση του ήρωα είναι τελείως διαφορετική και με διαφορετική ένταση με αυτή του τραγικού.

 

Έλεγαν για τον Πίτερ Σελερς ότι ήταν καταθλιπτικός αλλά ήταν εξαιρετικός κωμικός. Υπάρχει όντως ένα τέτοιο δίπολο στον κωμικό;

Δεν ξέρω. Ένας Δημόσιος υπάλληλος δεν γελάει κάθε μέρα στην δουλειά του. Επειδή ο κόσμος θεωρεί ότι η κωμωδία είναι εύκολο πράγμα, και εκεί που καθόμαστε γελάμε μόνοι μας. Ενώ αντιθέτως, δεν έχουν δει τραγικό ηθοποιό εκεί που κάθεται να ρίξει μία τραγωδία και ένα δράμα. Γι’ αυτό θεωρεί μάλλον, ότι οι κωμικοί όταν είναι πιο ήρεμοι έχουν κατάθλιψη. Κατάθλιψη μπορεί να έχουν όλοι. Ειδικά σήμερα. Ξέρω σίγουρα ότι  η κωμωδία κρύβεται εκεί που δεν την περιμένεις. Για όλους αυτό είναι ένα μπουκάλι που έχουμε μπροστά μας, για τον κωμικό είναι κάτι άλλο. Είναι ένας τρόπος να γλιστρήσει και να πέσει. Πρέπει να βρεις ανά πάσα στιγμή έναν τρόπο αυτό που κάνεις να προκαλέσει γέλιο. Η ποιότητα του γέλιου βέβαια είναι διαφορετική. Αλλά το μυαλό λειτουργεί πάντα. Και λειτουργεί πάντα με το πώς θα μπορέσεις να αποσυναρμολογείς την ζωή. Να μάθεις να την ξεσκονίζεις από την σοβαροφάνεια που έχει. Αυτό που λες είναι από μόνο του ένα κλισέ που όλοι θεωρούμε για τους κωμικούς. Επειδή ακριβώς δεν είναι τα καραγκιοζάκια που όλοι περιμένουμε όταν ένας άνθρωπος είναι σοβαρός και κανονικός, σημαίνει ότι έχει κατάθλιψη. Δεν ξέρω. Και ένας τραγικός ηθοποιός μπορεί να έχει κατάθλιψη. Μπορεί να έχει ο σημερινός άνθρωπος. Με αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Εγώ, οι κωμικοί που έχω γνωρίσει, δεν μου έχουν δείξει κάτι τέτοιο. Μπορεί να είναι στριφνοί. Αλλά όλοι οι καλλιτέχνες είναι το ίδιο. Και ο περιπτεράς μου έχει κατάθλιψη. Δεν είναι κωμικός. Πουλάει τσιγάρα. Εντοπίζω όμως και κάτι άλλο. Νομίζω ότι ο κόσμος θεωρεί ότι η κωμωδία είναι εύκολο. Θεωρούν ότι κάνουμε μία δουλειά χόμπι. Σου λέει ότι εσύ περνάς καλά, λες μαλακίες, γελάει ο κόσμος, και πληρώνεσαι. Δεν είναι έτσι.

 

Πώς είναι; Δηλαδή υπάρχει μία μέθοδος που ακολουθείς; Για να μην γίνει ευτελές, χαζό, για να βγάλει το πηγαίο γέλιο που λέμε; Υπάρχει ένας τρόπος;

Σαφώς. Παλιότερα θυμάμαι ρωτούσαμε διάφορους τι είναι ταλέντο. Από διάφορες θεωρίες, διάφορες γενικότητες που υπάρχουν και διάφορους μύθους για τη δουλειά μας. Η δουλειά μας είναι μία τέχνη η οποία διδάσκεται, έχει μία μεθοδολογία, έχει έναν τρόπο. Όπως κάθε τέχνη. Αλλιώς είναι απατεωνιά. Και μας λέγαν όλοι ότι αυτό είναι ταλέντο, είναι έμπνευση, γενικά αφαιρετικά….. Η έμπνευση δεν έρχεται από μόνη της. Την κυνηγάς. Της στήνεις καρτέρι, περιμένεις. Υπάρχει μέθοδος για να σου έρθει, δεν σου χτυπάει την πόρτα και σου λέει, «γεια σου είμαι η έμπνευση. Τι μου κάνεις; Ήρθα να σε δω.» Σαφώς λοιπόν, όσον αφορά την κωμωδία έχει να κάνει ο τρόπος που δουλεύεις το μυαλό σου καταρχάς. Ο τρόπος που εκπαιδεύεις το μυαλό σου. Ο τρόπος που εσύ μπορείς να αποδομείς την καθημερινότητα. Έχει να κάνει με το πόσο έχεις διαβάσει, έχει να κάνει με το περιβάλλον σου, έχει να κάνει με το πόσο  έχεις ενδιαφερθεί, με τις εικόνες που έχεις, με τις παραστάσεις, με το πόσο έχεις ψαχτεί. Έχει να κάνει με το τι άνθρωπος είσαι. Εγώ ας πούμε είμαι ένας πολύ επιφανειακός άνθρωπος στη ζωή μου. Ένας βλάξ. Αλλά όσον αφορά την δουλειά μου πιστεύω ένα πολύ μεγάλο βοήθημα είναι η μελέτη. Το διάβασμα. Η λογοτεχνία, η παρατήρηση της ζωής. Το να αγαπάς την ανθρώπινη φύση βασικά. Και να θες πάντα να θέτεις ερωτήματα. Αυτή είναι άλλωστε και η δουλειά του ηθοποιού. Γενικά του καλλιτέχνη. Να θέτει ερωτήματα και να ζητά απαντήσεις. Ο κωμικός ηθοποιός, απλά θέτει παράξενα ερωτήματα. Δεν θέτει τα ίδια ερωτήματα με κάποιον άλλον. Όμως οι απαντήσεις που  ζητά οφείλουν να είναι αληθινές. Τώρα όσον αφορά την μπαλαφάρα και την βλακεία αυτό έχει να κάνει με το γούστο σου. Έχει να κάνει με το γούστο, με την ποιότητά σου, και έχει να κάνει και με το πώς είσαι εσύ ως φυσιογνωμία. Γιατί ένα πράγμα μπορεί να το κάνω  εγώ και να φαίνεται αστείο, και ένα πράγμα που να κάνει κάποιος άλλον να φαίνεται κυριλέ. Κάποιο πράγμα που θα κάνει κάποιος άλλος να φαίνεται ιντελεκτουέλ, και σ’ εμένα να φαίνεται φτηνό. Έχει να κάνει με την προσωπικότητά σου. Και με το γούστο σου. Το γούστο είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

 

Όσον αφορά, το όριο της κωμωδίας. Πολλές φορές λέμε ότι το παράκανε τώρα ή όταν κάποιος σε stand up, συνήθως, πειράζει τον θεατή από κάτω. Υπάρχει όριο σε αυτό;

Έχω πολύ μεγάλο πρόβλημα με τα όρια γενικότερα. Είχα πρόβλημα μεγάλο από το σχολείο. Ενώ ήμουν καλό παιδί. Όλες μου οι αποβολές ήταν για αυτό τον λόγο. Γιατί θεωρούσαν ότι ξεπερνούσα τα όρια. Γιατί όταν μου τραβήξεις μία γραμμή επειδή είμαι ψυχαναγκαστικός πρέπει να την περάσω. Όταν μου πεις μην πατήσεις αυτό το κουμπί, θα το πατήσω, δεν υπάρχει περίπτωση. Μην χρησιμοποιήσεις αυτό, θα το χρησιμοποιήσω. Δεν παίζει. Δηλαδή είναι πρόβλημα. Μην το φας αυτό, θα το φάω. Μην κάνεις δίαιτα, θα φάω σαν ζώο. Και γενικά δεν έχω και όριο. Ας πούμε έπινα για χρόνια καφέ, που είχε 5 κουταλιές ζάχαρης και 12 ζαχαρίνες. Και το θεωρούσα και πικρό. Τώρα η κουβέντα για τα όρια της κωμωδίας είναι μία ελληνική κουβέντα πάλι. Είμαστε μικρό χωριό και μας αρέσει να ψάχνουμε να βρίσκουμε θέματα. Πουθενά στην τέχνη δεν υπάρχει όριο. Δεν μπορώ να θέσω ούτε πλαίσια, ούτε γραμμή. Κι αυτοί που θέτουν πλαίσια και αυτοί που ψάχνουν πλαίσια είναι επικίνδυνοι κατ’ εμέ. Είναι οι άνθρωποι που επιτελούν άλλους σκοπούς σκοτεινούς. Μακριά από την τέχνη. Όρια θέτει ο δεσμοφύλακας. Το μέτρο, γιατί για μέτρο μιλάμε πάντα, έχει να κάνει με τον καλλιτέχνη. Από την μία μεριά. Έχει να κάνει με το πόσο τίμιος είναι στην δουλειά του. Όλοι μιλάμε για αντικειμενικότητα. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να είμαστε αντικειμενικοί. Είναι πολύ δύσκολο. Κάποτε ρώταγα, και μου λέγαν να βάλεις την αλήθεια σου. Και λέω τι είναι η αλήθεια; Την έχω στο συρτάρι μου; Κανείς δεν ξέρει τι είναι. Ο άλλος κάνει ψυχανάλυση 20 χρόνια για να βρει την αλήθεια του. Δεν την ξέρει. Κάποτε κόντεψα να παντρευτώ, ζούσα έναν μεγάλο έρωτα, και συνειδητοποίησα ότι ζούσα μία πλάνη. Κι όμως, όσο καιρό το ζούσα, θεωρούσα ότι ζούσα την αλήθεια. Ότι ήμουν τρελά ερωτευμένος. Θέλω να πω ότι όλα αυτά χωράν πολύ νερό. Όμως σίγουρα, όσο πιο καθαρός είσαι κι εσύ απέναντι στο ζητούμενο, στο ερώτημα, τόσο λιγότερο μπορείς να επηρεαστείς από τις δικές σου αδυναμίες. Γιατί έχουμε αδυναμίες, οι οποίες μπαίνουν στην κουβέντα, και όσο πιο τολμηρός είσαι, και όσο πιο θαρραλέος, τόσο πιο στον στόχο είσαι. Εγώ κάνω αυτή την δουλειά γιατί είμαι ένας άνθρωπος δειλός. Όταν όμως γράφω ή όταν παίζω, καλούμαι να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Αυτό είναι το στοίχημα. Αυτό είναι που με κάνει να αγαπώ αυτή την δουλειά γιατί δεν έχω κερδίσει τίποτα από αυτό. Το μόνο που κερδίζεις από την δουλειά αυτή είναι στιγμές ελευθερίας και αυτοεκτίμησης. Άρα λοιπόν η τόλμη και το πόσο  θαρραλέος είσαι εσύ απέναντι σε αυτό που ζητάς να βρεις θέτει το όριο. Το μέτρο. Από την άλλη μεριά αυτό έχει να κάνει και με τον θεατή. Το πόσο ανοιχτός είναι στα πράγματα. Υπάρχει άνθρωπος που ακούει, ακούω κάτι αστικές κυρίες, που λένε «βρίσαν πάρα πολύ. Είπαν αυτό, είπαν εκείνο...» Και η καθημερινότητά τους είναι πιο φτηνή από του πεζοδρομίου...

 

Υπάρχει υποκρισία.

Υπάρχει τρομερή υποκρισία. Το να χρησιμοποιείς, να μιλάς με το σεις και με το σας και να σκέφτεσαι πιο βρώμικα και από το τελευταίο υποκείμενο του υποκόσμου, είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Έχω παίξει σε παραστάσεις, σε δικές μου παραστάσεις, στις οποίες πραγματικά η  γλώσσα ήταν πολύ σκληρή. Δεν υπήρχε πρόβλημα. Αντιθέτως ο κόσμος ούτε καν το πρόσεξε. Έχω παίξει σε παράσταση η οποία σαφώς ήταν κακή, ήταν πολύ κακή και ήταν φτηνή. Και το «ρε» που έλεγες, χτύπαγε. Αυτό είναι ένα μάθημα που πήρα από την μικρή μου πορεία στα πράγματα. Γιατί θέλω να σου πω ότι υπάρχουν κάποιοι κανόνες, υπάρχουν κάποια do και don’t που σου λένε, αλλά πρέπει να τα ανακαλύψεις. Η τέχνη μας είναι μία τέχνη η οποία σαφώς έχει τη μεθοδολογία της, αλλά για να γίνει δική σου, πρέπει να την ακολουθήσεις. Έχει και ένα κομμάτι εμπειρικό μέσα. Ηθοποιός γίνεσαι, καλλιτέχνης όσο πιο πολύ εξασκείς το επάγγελμα. Η δουλειά σε κάνει.

 

Άρα είσαι και από τους ηθοποιούς που παρατηρείς από μόνος σου τους ανθρώπους γύρω σου. Το χρησιμοποιείς σαν εργαλείο.

Ναι. Το λέω  γιατί με έχει απασχολήσει. Στην ζωή μου είμαι ένας βλάξ. Ένας άνθρωπος που δεν ασχολείται με πράγματα, δεν εμβαθύνω σε τίποτα. Στο λέω πραγματικά. Είμαι ο πιο βαρετός άνθρωπος που υπάρχει. Κάποια στιγμή δεν ξέρω τι συμβαίνει, ίσως κάποιο μάτι τρίτο πίσω μου δουλεύει χωρίς να το καταλαβαίνω. Εν αγνοία μου. Ίσως κι αυτή να είναι η άμυνά μου. Δεν ξέρω. Ίσως κι εγώ να νομίζω ότι δεν βλέπω. Σαφώς με ενδιαφέρει και παρακολουθώ τα πάντα, σε βαθμό παρεξηγήσιμο, αλλά μου αρέσουν οι άνθρωποι. Μου αρέσουν οι φυσιογνωμίες, μ’ αρέσει η ανθρωπίλα.

 

Τι διαφορά έχει η ανθρωπίλα σε έναν ρόλο ως ηθοποιός και όταν γράφεις έναν χαρακτήρα; Είναι διαφορετικό;

Εντελώς. Επειδή εγώ έχω παίξει σε έργα μου - είχα αυτή την ατυχία, να παίζω και να γράφω- ήταν πολύ περίεργο. Στην σχολή μου έλεγαν οι καθηγητές μου βάλε ψευδώνυμο ή βάλε κάτι άλλο γιατί το ένα θα καλύψει το άλλο. Και είχαν ένα δίκιο. Εμένα αυτά που έγραφα μου άρεσαν πιο πολύ από αυτά που μου πρότειναν να παίξω. Οπότε έλεγα συνέχεια όχι. Με αποτέλεσμα να κλείσω κάποιες πόρτες που δεν θα έπρεπε να τις κλείσω, γιατί πρέπει να κάνεις καριέρα. Μιλώ εντελώς κυνικά και αληθινά αυτή την στιγμή. Όπως μου το έχει πει κάποιος έτσι στα μούτρα, «Γιωργάκη δεν έχεις κάνει τα βήματα». Εννοώντας ότι δεν έκανες τις υποχωρήσεις που έπρεπε. Και όσο ήμουν πιο μικρός έλεγα δεν πειράζει, δεν πειράζει. Τώρα που είμαι μεγάλος συνειδητοποιώ ότι έπρεπε να τα είχα κάνει. Γιατί μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις τίποτα. Και είναι απαραίτητο να έχεις κάτι. Όταν λοιπόν πρέπει να παίξω στα έργα μου ξεκινάω σαν να μην ξέρω  τίποτα. Αν ξεκινάς νομίζοντας ότι ξέρεις, έχεις χάσει. Καταρχάς ακυρώνεις τον σκηνοθέτη. Εγώ δεν έχω σκηνοθετήσει ποτέ έργο μου που ανεβαίνει για πρώτη φορά. Έχω σκηνοθετήσει έργο μου που το έχουν σκηνοθετήσει άλλοι πρώτα. Οπότε έχω περάσει τη διαδρομή και λέω έχει πάρει τον δρόμο του. Ποτέ δεν θα χαντάκωνα ένα έργο μου έτσι. Και το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι πολλά μυαλά, μόνο καλό μπορούν να φέρουν. Δεν μπορείς να ξέρεις τα πάντα. Και αυτό μου έχει αποδειχτεί περίτρανα. Έχω βρεθεί να υποστηρίζω παραστάσεις που έχω γράψει το κείμενο, και ο σκηνοθέτης έχει εντελώς διαφορετική οπτική. Η Δύση με την Ανατολή από αυτό που είχα γράψει. Ακολουθώ τον σκηνοθέτη. Δεν μπορώ να επιμείνω σε κάτι. Αν δεν δείξω εμπιστοσύνη και συγκρουστώ θα χάσουμε και οι δύο. Όταν τελειώνεις ένα έργο, όταν γράφεις το τέλος, the end, στην σελίδα, έφυγε από εσένα, δεν σου ανήκει. Επίσης, εγώ δεν πάω ποτέ σε πρόβες, δεν πάω να αναγνώσω το έργο μου σε θιάσους. Το θεωρώ παλιομοδίτικο. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι έξυπνοι. Για να το κάνουν αυτό το πράγμα, κάτι έχουν να πουν. Δεν θέλω να επιβάλω ούτε την δική μου  οπτική, ούτε τη δική μου αισθητική στα πράγματα. Αν είναι τίμιοι θα φανεί. Γιατί το έργο είναι εκεί. Αν θέλεις να το κλέψεις ή να του κάνεις κακό, είναι γραμμένο. Ότι και να κάνεις, εμείς θα φύγουμε, αυτό θα είναι εκεί. Άρα έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Είμαι λίγο Μπλανς σε αυτό. Έχω πάντα εμπιστοσύνη στην καλοσύνη των ξένων. Όταν όμως πας να παίξεις κάτι, πολλές φορές πας και κόντρα σε αυτά που έχεις γράψει. Γιατί μπορεί κάτι να είναι πιο ενδιαφέρον σκηνικά απ’ ότι είναι στη γραφή του. Δεν λέω να αλλοιώσεις την ποιότητα. Γιατί αυτό είναι κακό. Πας να φορέσεις στοιχεία σου πάνω σε κάτι άλλο. Πας να το φέρεις στα μέτρα σου. Αλλά μπορεί μία οπτική που έχει ο σκηνοθέτης να είναι πιο ενδιαφέρουσα. Ή να υποστηρίζει το όραμά του. Το οποίο είσαι υποχρεωμένος να υποστηρίξεις. Γιατί αυτός ηγείται αυτή την στιγμή. Άρα πολλές φορές έχω βρεθεί σε αυτή την κατάσταση και νιώθω ευτυχής για αυτό. Ίσως έφταιγε και η εκπαίδευση που είχα στην σχολή μου. Έκανα μία σχολή όπου δίδαξαν σκηνοθέτες.

 

Τι κάνεις με τα κείμενα σου; Ειδικά όταν παίζεις και εσύ; Υπάρχει κάτι που κάνεις πριν; Κατά την διάρκεια; Υπάρχει κάτι που σου βγαίνει μετά;

Θα ήθελα να το διορθώσω. Πολλές φορές σκέφτομαι, «πω, πω αυτό με εκθέτει ανεπανόρθωτα. Πώς το έγραψα αυτό το πράγμα;». Έχω διαβάσει έργα που έχω γράψει μικρότερος και λέω ήμουν εγώ αυτός; Πόσο αθώος; Πόσο απερίσκεπτος ήμουν, άγνοια κινδύνου. Ανώριμος. Ίσως αυτή ήταν και η γοητεία του πράγματος και ίσως αυτή είναι η τύχη μου, γιατί κατάλαβα ότι ήμουν αθώος αφελής, και γι’ αυτό δεν με κατασπάραξαν. Γιατί έχω πει μεγάλες μπαρούφες. Αλλά τις υποστήριζα. Και ακόμα τις υποστηρίζω. Κοίταξε, τα έργα μου είναι σαν ένα ημερολόγιο. Είμαι εγώ απέναντι σε αυτό που θέλω να απαντήσω εκείνη την στιγμή. Γι’ αυτό υπάρχει μία τιμιότητα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα, δεν θεωρώ ότι υποστηρίζω κάποιο ρεύμα, δεν θεωρώ ότι έχω να επιβάλω μία αισθητική στα πράγματα. Είμαι εγώ απέναντι σε αυτά που αντιμετωπίζω τώρα. Σε αυτό που βλέπω στην πραγματικότητά μου, στους φόβους μου, σε αυτά που θέλω να τοποθετηθώ, σε αυτό που θέλω να απαντήσω. Όταν έγραψα «Το τέλος του καλοκαιριού», το 2001, και ήθελα να μιλήσω για τον φασισμό τις οργανώσεις και αυτά τα πράγματα, λέγαν ότι αυτά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Όμως υπήρχαν. Εμείς δεν θέλαμε να το δούμε. Όταν έγινε το «Μαύρο Κουτί» με τα golden boys, ανέβηκε το 2008, μου λέγαν ότι αυτά μόνο στην Αμερική υπάρχουν. Έναν χρόνο μετά ήρθε η κρίση. Θέλω να σου πω λοιπόν ότι δεν είναι μόνο ο θεατής. Είναι και αυτοί που κινούν τα νήματα που πρέπει να είναι και λίγο πιο ώριμοι και ανοιχτοί στα πράγματα, και λίγο πιο ανοιχτοί στους συμπατριώτες τους. Τα έργα μου είναι ένα ημερολόγιο της εξέλιξής μου. Του πώς αλλάζω τα στάδια που περνώ. Εγώ απέναντι στην καθημερινότητά μου.

 

Τι θα έλεγες αν έβλεπες τον νεότερο Γιώργο που μόλις βγήκε από την σχολή;

 «Βρες έναν καλό πλαστικό και κόψε την μύτη σου» (γέλια). Υπάρχουν στιγμές που αναζητώ αυτό το παιδί. Ίσως ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Όλα τόσο λαμπερά, τόσο αθώα, τόσο καινούρια. Υπάρχουν ακόμα στιγμές που περπατώ σε αυτά τα μονοπάτια που πηγαίναμε στη Σχολή και βουρκώνω. Εγώ ήμουν καλός μαθητής. Στο σχολείο όχι. Στην Σχολή ήμουν πολύ καλός μαθητής. Εμένα με έσωσε από την τρέλα η Δραματική σχολή. Ο Καζάκος έσωσε την ζωή μου κυριολεκτικά. Το έκανα από επιλογή. Είχα μια άλλη καριέρα, τα παράτησα όλα για να κάνω αυτό το πράγμα. Ακόμα και τώρα ψάχνω δάσκαλο. Για να υπάρξω κάπου. Ακόμα και στην τηλεόραση όταν ήμουν είχα δάσκαλο. Δεν την ήξερα την τέχνη αυτή, τηλεόραση μάθαμε από τα «Σφηνάκια», στην καμπούρα του θεατή. Υπάρχει «Σφηνάκι» όπου στην σκηνή, αλλάζει πλάνο, και φοράω άλλα ρούχα γιατί έχω πάρει σκηνικό από την πρόβα. Θέλω να σου πω ότι σε μία μέρα γυρίζαμε επεισόδιο. Καταλαβαίνεις πώς ήταν τα πράγματα. Όμως, αν δεν είχα αυτή την εκπαίδευση δεν θα μπορούσα να το κάνω. Αν δεν υπήρχε, θα ακουστεί οξύμωρο, γιατί ο δάσκαλός μου ήταν ο Λιβαθινός, αν δεν είχαμε 100 αυτοσχεδιασμούς την ημέρα στην Σχολή δεν θα μπορούσα να υπάρξω σε αυτή την σειρά, στην οποία πήγαινες και δεν ήξερες τι σου ξημερώνεται. Ποιος παίζει, πού παίζει, σε ποιο χώρο είσαι, τι λόγια λες. Τι γίνεται. Όλα ήταν στον αέρα. Ότι σου ερχόταν εκείνη την στιγμή.

 

Σήμερα με την κρίση και με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας, πώς νιώθεις; Σε εμπνέει; Πιστεύεις ότι είναι η «χρυσή»  εποχή του συγγραφέα; Πώς σε επηρεάζει γενικά στην τέχνη σου αυτή η εποχή;

Ζούμε σε μία κατάσταση που είναι σαν να χάλασαν όλες οι πυξίδες. Αγώνες χρόνων έχουν γελοιοποιηθεί. Αξίες που πραγματικά χύθηκε αίμα γι’ αυτές, πλέον δείχνουν ξεπερασμένες, να μην πω το χειρότερο, δείχνουν ύποπτες. Αποκαθηλώθηκαν τα πάντα. Τώρα έρχεται η στιγμή του καλλιτέχνη, να μπορέσει να ξαναγράψει, αν θες να διαφυλάξει, την αλφάβητο. Και η αλφάβητος είναι μία. Είναι η ανθρώπινη ύπαρξη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι λες και όλοι οι μηχανισμοί λειτουργούν να ισοπεδώσουν και να εξαφανίσουν τα πάντα. Το οποίο είναι λίγο κομμουνιστικό και λίγο ύποπτο αυτό που σου λέω, αλλά αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις πόσο εύκολα αποκαθηλώνονται όλα. Η πραγματικότητα ακούγεται γραφική. Η αλήθεια η ίδια ακούγεται τραβηγμένη, ξεπερασμένη, ακούγεται ύποπτη. Βέβαια ποτέ τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για την ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει ιστορική περίοδος που οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι. Πάντα αγωνίζονται για κάτι. Απλά τώρα το παιχνίδι είναι ύπουλο γιατί αυτό που θεωρούσαν όπλα, κεκτημένα, κατάλαβαν ότι είναι άχρηστα. Και το κυριότερο είναι πως ο εχθρός πολλές φορές είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Έχει βρεθεί και έχει πατηθεί το κουμπί της αυτοανάφλεξης. Κατάλαβες; Αυτό είναι το ύποπτο. Όμως είτε είναι δράμα, είτε κωμωδία, είτε οτιδήποτε, είτε χορός, είτε μουσική, ζωγραφική, ποίηση. Είναι η στιγμή, που ο καλλιτέχνης πρέπει να δώσει το παρόν, μέσα από αυτά που σου είπα παραπάνω. Όχι για την αυταρέσκειά του, αλλά για να αντιμετωπίσει το υπαρξιακό του. Κάνουμε τέχνη για υπαρξιακούς λόγους πλέον. Και αν είναι κάτι που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας είναι ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα μπορεί να αναδιοργανωθεί. Απλά ξεσκονίζεται. Υπάρχει μία ψευδαίσθηση ότι η κρίση ξεκαθάρισε τα πράγματα. Δεν υπάρχει αυτό. Είναι ψευδαίσθηση όπως αυτά που λένε ότι αν κάτι αξίζει θα βρει τον δρόμο του, άστο και θα έρθει μόνο του, μην το κυνηγάς. Αυτές είναι ψευτιές και παπάρες των βολεμένων. Αν ότι άξιζε έβρισκε τον δρόμο του τα MacDonalds θα πούλαγαν μπρόκολο. Όχι πατάτες τηγανιτές που είναι καρκίνος. Θα πούλαγαν μπρόκολο και βιταμίνες και... καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Είναι ψευτιές των βολεμένων και αυτών που έχουν λύσει το πρόβλημά τους. Ο άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί. Πάντα αγωνιζόταν. Ο καλλιτέχνης δύο φορές και πέντε φορές. Το χειρότερο ο καλλιτέχνης θα αγωνιστεί ξέροντας ότι δεν θα πάρει και τίποτα.  Είναι πιο δύσκολο, το λέω και σαν δάσκαλος στη Σχολή που είμαι, στα παιδιά, ότι δύσκολος ο δρόμος. Και πολλές φορές αχάριστος. Λίγοι είναι αυτοί που τα καταφέρνουν. Η κρίση λοιπόν απλά ξεγύμνωσε τα πράγματα. Συσπείρωσε το σύστημα και εξαφάνισε τους ευαίσθητους. Το θράσος έφτασε να θεωρείται ταλέντο. Με έχει πληγώσει πάρα πολύ ότι οι πιο ταλαντούχοι μαθητές μου δεν βρήκαν τον δρόμο τους. Δεν μπορώ να ακούω ότι αν είσαι καλός θα έρθει να σε βρει το σύστημα, όχι. Κανέναν δεν βρήκε. Είχαμε παιδιά που ήρθαμε από την επαρχία, με πολύ μεγάλες θυσίες πλήρωναν την σχολή και τα δίδακτρά τους, οι οποίοι μετά από κάποια χρόνια δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα και γύρισαν πίσω. Με μία πολύ μεγάλη πίκρα στην ψυχή τους. Άλλοι παράτησαν πανεπιστήμια να έρθουν να κάνουν αυτό το πράγμα. Δεν τα κατάφεραν. Δεν είναι έτσι. Χρειάζεται αγώνας, χρειάζεται συσπείρωση δυνάμεων και χρειάζεται κάθε τρεις και λίγο να ξεσκονίζουμε τον στόχο. Να βλέπουμε πού πηγαίνει.

 

Όμως εσύ είσαι ένας καλλιτέχνης που είχες μία ανοδική πορεία. Τι πιστεύεις; Μήπως υπάρχει και μία έλλειψη μεθόδου; Επιμονής; Παιδείας;

Το να έχεις υπομονή σημαίνει ότι ξέρεις τι πάει να πει η λέξη καταρχάς. Δεν είναι στίχος του Πάριου. Αντιμετωπίζεις παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί χωρίς να έχουν κατανόηση της γλώσσας που μιλούν. Άρα αυτό σημαίνει ένα κενό παιδείας στα σχολεία. Είναι πολύ σημαντικό να είσαι δάσκαλος. Δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για να διδάξουν. Πόσο μάλλον αυτοί που διδάσκουν στα σχολεία, στα Δημοτικά, στα Γυμνάσια. Είναι λειτούργημα, είναι ιερή δουλειά. Αν δεν μπορείς να το κάνεις πρέπει να φύγεις, να κάνεις κάτι άλλο. Έρχονται μικρά παιδιά στη Σχολή και πρέπει να τους διδάξεις το αυτονόητο. Ότι πρέπει να σέβονται αυτόν που είναι πάνω στη σκηνή. Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν πάει στο θέατρο. Και θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Γιατί υπάρχει μία παραπληροφόρηση ότι εντάξει μωρέ, εγώ λέω καλά αστεία, θα γίνω ηθοποιός. Όπως και πολλοί κάνουν stand up σήμερα. Λένε αστεία στην παρέα, και επειδή υπάρχει κρίση, παίρνουν ένα μικρόφωνο και τα λένε και από σκηνής. Δεν είναι έτσι φυσικά. Όχι. Σαφώς υπάρχει ένα κενό παιδείας, το κενό παιδείας όμως εντοπίζεται στην αλλοίωση της γλώσσας. Οι λέξεις είναι σαν άδεια βαγόνια. Έχουν χάσει το νόημά τους. Αν ακούσεις παλιούς ηθοποιούς να μιλούν, ή, δες στις ταινίες πώς μιλάνε. Έχουν άλλη αίσθηση της γλώσσας από τη δικιά μας. Μιλάνε έτσι οι νέοι σήμερα γιατί ακριβώς έχουν μία απόσταση του συναισθήματος της γλώσσας. Γι’ αυτό δεν ακουμπούν, οι λέξεις φεύγουν. Γι’ αυτό βλέπεις σήμερα όλοι θέλουν να δουν μία παράσταση σε μία ώρα. Δεν μπορούν να δουν μία ολόκληρη παράσταση. Θέλουν ένα 45λεπτο σίριαλ δραματικό. Δεν μπορούν αν δουν το Λεωφορείο ο Πόθος. Είναι πολύ μεγάλο, πολύ βαρετό. Υπάρχει περίληψη; Πρέπει να φεύγουν όλα γρήγορα. Γιατί δεν αντέχει ούτε ο θεατής, αλλά και ο ηθοποιός ο ίδιος να φέρει όλο αυτό το ρόλο στις 2μιση ώρες που κρατάει η παράσταση.

 

Η τόση αναγνώριση με τα «Σφηνάκια» στην τηλεόραση σε άλλαξε;

Εγώ επειδή δούλευα συνέχεια, δεν κατάλαβα ποτέ τον εαυτό μου.  Δεν κυκλοφορούσα, δεν είχα ζωή, γιατί δούλευα 20 ώρες την ημέρα. Δεν το κατάλαβα. Κατάλαβα ότι κάποια στιγμή τσακωνόμουν με την κοπέλα που ήμουν σε ένα καφέ, και αναρωτιόμουν γιατί με κοιτάνε όλοι; Κατάλαβα ότι ήμουν νούμερο. Αλλά εγώ ήμουν νούμερο καθημερινά. Είμαι καλοκάγαθος καλός. Δεν είχα αίσθηση τι μου συμβαίνει. Πριν κάποια χρόνια είχα παχύνει πάρα πολύ. Απλά με κοιτάγανε λίγο παράξενα, μόλις μίλαγα, μου λέγαν, εσύ είσαι; Μου έχει πει ταξιτζής το πιο ωραίο πράγμα. Κι εγώ ψώνιο χάρηκα, λέω σας ευχαριστώ. «Τι να σου πω ρε μεγάλε, η τηλεόραση άλλους τους παχαίνει, εσένα σε αδυνατίζει». Γέλαγα ώρες. Δεν είχα καταλάβει τι  γινόταν. Γιατί δούλευα ώρες. Δούλευα πάντα πολλές δουλειές. Για να πληρώσουμε το θέατρο. Γιατί η δουλειά μας ήταν το θέατρο. Δεν ήταν η τηλεόραση. Απλά προέκυψε. Τώρα κάνω έναν μονόλογό μου που  δεν θα το έκανα αν δεν υπήρχε η Βασιλική Ανδρίτσου που το σκηνοθέτησε. Πώς να καταστρέψετε την ζωή σας. Αλλάζω στον μονόλογο αυτό  30 χαρακτήρες. Κάποια στιγμή, λοιπόν, συνειδητοποιώ το βάρος του πράγματος. Γιατί εγώ είμαι ένας άνθρωπος που έκανα συλλογικές δουλειές, και όλο το πράγμα μοιραζόταν. Τώρα συνειδητοποιώ ότι είμαι μόνος μου, ότι ό,τι γίνει κοιτάνε εμένα. Ότι ό,τι γίνει το έχω κάνει εγώ το λάθος και τα χρειάστηκα. Και της λέω, «Βασιλική, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, τι είναι αυτό το πράγμα, μήπως να το κάνει κάποιος άλλος,  που θα έχει και πιο πολύ επιτυχία;». Και περίμενα να μου πει «έλα ρε Γιώργο κάνε κουράγιο. Εντάξει». Της γυρίζει το μάτι και μου λέει «Τι είσαι ρε, κοτούλα;». Με σκυλόβρισε. Είχε απόλυτο δίκιο. Δηλαδή αν δεν έκανε αυτό να λειτουργήσει η αντίθετη ψυχολογία θα είχα χάσει αυτό το δώρο. Γιατί αυτή η παράσταση για εμένα ήταν δώρο.

 

 Οι γυναίκες στην κωμωδία είναι εξίσου καλές; Και αν ναι, υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ γυναικών και ανδρών;

Όχι έχουμε κοπέλες πολύ καλές. Υπάρχουν σκηνοθέτες που κάνουν πράγματα καλά, που τους έχει δοθεί η ευκαιρία. Τα πράγματα για τις γυναίκες ήταν δύσκολα πάντα. Δεν είναι μόνο τώρα. Οι θέσεις ήταν πιο λίγες, τις έπαιρναν οι άντρες, επειδή οι γυναίκες έπρεπε να ήταν σπίτι τους και να ασχολούνται με τα παιδιά τους. Οι γυναίκες έχουν αυτό το δράμα. Η σύγχρονη γυναίκα πρέπει να είναι και παραδοσιακή ταυτόχρονα. Γιατί ξαφνικά ενώ θέλεις να κάνεις καριέρα φτάνεις στα 40 και λες δεν έκανα παιδί. Κανένας άντρας δεν θα πει το ίδιο πράγμα. Γιατί μπορεί και στα 60 και στα 70 να κάνω παιδί. Άρα λοιπόν η φύση έχει κάνει μία μεγάλη  αδικία εδώ πέρα. Όμως εδώ υπάρχει ...»

 

Δεν την κάνει μόνο η φύση...

Την κάνουμε κι εμείς. Μια κοπέλα λοιπόν ενώ θέλει να κάνει πράγματα, έχει σπουδάσει,  έχει βγάλει τα μάτια της να πάρει 3 πτυχία, κρίνεται στο αν έχει παιδιά ή όχι. Μπορεί να έχει έναν μισθό αστρονομικό και μπορεί να συγκρίνεται με έναν τύπο ο οποίος με το ζόρι παίρνει ένα μεροκάματο, και θεωρεί ότι είναι καλύτερος από αυτήν επειδή έχει παιδιά. Σου λέω το πιο απλό απ’ όλα. Είναι τραγική η θέση της γυναίκας σήμερα. Ο Έντουαρντ Άλμπι, αγαπημένος μου συγγραφέας, λέει ότι «κάποια στιγμή πρέπει να ταξιδέψεις πάρα πολύ μακριά για να επιστρέψεις σε αυτό τον σύντομο καλό δρόμο». Είναι η στιγμή που φύγαμε πολύ μακριά ψάχνοντας νέους τρόπους, κάνοντας νεοτερισμούς, ίσως πρέπει να επιστρέψουμε σε μία ρίζα. Που να αν θες, να αγαπά τον άνθρωπο. Είναι όπως και στο θέατρο. Ό,τι πιο ριζοσπαστικό, ό,τι πιο πρωτοποριακό υπάρχει είναι η απλότητα και η επιστροφή στην καθαρότητα της πράξης. Όσο πιο καθαρό, όσο πιο απλό, όσο πιο τίμιο, όσο πιο τιναγμένο από οτιδήποτε έξυπνο, ψαγμένο, πρωτοποριακό, ποστ, οτιδήποτε. Το ήσυχο, το απλό είναι το πιο μοντέρνο. Επιστροφή στην ρίζα. Είναι ίσως η πιο πρωτοποριακή κίνηση.

 

 

Τι χαρακτήρες σου αρέσει να γράφεις; Έχουν κάποιο στοιχείο οι χαρακτήρες σου συνήθως; Ή από έργο σε έργο αλλάζει αυτό το πράγμα;

Κάποτε είχαν πει ότι πάσχω από Πίτερ Παν σύνδρομο. Κάποια έργα μου το είχαν αυτό. Κάποια άλλα έργα νομίζω ότι οι ήρωές μου είναι άνθρωποι που είναι στις παρυφές της ζωής. Άλλη φορά νομίζω ότι απλά έγραφα για αποτυχημένους.

 

Εσένα σε «βλέπεις» στους χαρακτήρες σου;

Όχι. Ποτέ. Γράφω, είμαι εντελώς έξω από εμένα. Γιατί αν έβλεπα εμένα μέσα σε αυτό θα ήταν ένας χαρακτήρας με μεγάλη μύτη (γέλια ). Καμία σχέση. Μου αρέσει να μπαίνω σε σώματα και να ζω άλλες ζωές. Αυτός είναι ο λόγος που γράφω. Θα ήταν πολύ χαζό να γράψω κάτι για εμένα. Γι’ αυτό έχω γράψει πράγματα που έχουν στοιχεία από εμένα οι χαρακτήρες μου, εννοώ σκέψεις και φοβίες μου. γιατί έχω βάλει τον εαυτό μου στα παπούτσια τους. Και αυτό απαιτεί θάρρος. Αλλά όχι. Ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο.

 

Πώς φτάνεις από τον Γιώργο να γίνεις ο κάθε ρόλος; Είτε όταν γράφεις. Έχεις κάποια μέθοδο; Πώς γίνεται αυτό;

Υπάρχει πάντα μέθοδος. Ποτέ δεν γίνεται έτσι απλά. Προσπαθείς να καταλάβεις τι ψάχνει ο ήρωάς σου. Με τι τρόπο προσπαθεί να το πετύχει, και βάζεις τον εαυτό σου στην θέση του. Όντας πάντα εσύ.

 

Δεν κάνεις δηλαδή ολική αλλαγή.

Ότι χάθηκα στον ρόλο και ...; Θα έπαιρνα πολλά φάρμακα... Αυτά είναι χάντρες που πετάμε στους ιθαγενείς. Αλλιώς θα ήμουν ψυχασθενής. Παίζουμε στο θέατρο, υπάρχουν φωτισμοί, υπάρχει ο συνάδελφος, κρατάω ένα πλαστικό και κάνω ότι είναι πιστόλι. Δεν μπορώ να χαθώ. Και να μην βλέπω τι μου συμβαίνει. Και να το κάνω 5 φορές την εβδομάδα, Σάββατο Κυριακή διπλή. Είναι βλακείες. Όχι, στήνουμε μία ωραία παγίδα στον εαυτό μας. Πάντα κάθε φορά. Και πηγαίνουμε κάθε φορά με την παιδικότητά μας. Πολύ αθώοι, πολύ ανοιχτοί να μας συμβεί να παρασυρθούμε. Είναι όπως παίζεις ένα ηλεκτρονικό. Εκεί που ξεκινάς άντε πάλι από την αρχή και μόλις πάς να περάσεις την πίστα. Όπως βλέπεις έναν αγώνα. Είσαι χαλαρός και ξαφνικά ενθουσιάζεσαι. Το ίδιο πράγμα είναι. Αλλά πρέπει να είσαι καθαρός και τίμιος απέναντι στο συναίσθημα. Ούτε να το εκβιάσεις, ούτε να το κυνηγήσεις, ούτε να το πουλήσεις. Η δουλειά μας είναι μια επαλήθευση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Όσο πιο καλά την επαληθεύσεις τόσο πιο αληθοφανής θα είναι. Και όσο πιο αληθοφανής θα είναι, παρασέρνεις το συναίσθημά σου. Τον ψυχισμό σου. Η αληθοφάνεια σε παρασέρνει και νομίζεις ότι ξεφεύγεις. Η αληθοφάνεια παρασέρνει το συναίσθημά σου. Το κάνουμε και στην ζωή μας αυτό. Πολλές φορές νιώθουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι χωρίς να είμαστε γιατί παρασύρουμε τον εαυτό μας σε αυτό.»

 

Ποια είναι η σχέση σου με την αποτυχία και την επιτυχία;

Πολύ άσχημα με την αποτυχία. Είμαι πολύ χάλια. Μισώ όλο τον κόσμο, θα ήθελα να πεθάνω. Δηλαδή θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι ώριμος, και πολύ ανώτερος άνθρωπος, δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτό. Είμαι πολύ χάλια. Στα πατώματα.

 

Αυτό επειδή είναι προσωπική σου δουλειά ή γενικότερα;

Όχι, γιατί είμαι ανώριμος! Θέλω να με αγαπάνε όλοι. Τι ψέματα να σου πω; Μπορεί μία άσχημη κριτική να με διαλύσει. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Η Βασιλική μου είχε πει ότι βεβαίως θα σε βρίσουν. Το 90% είναι άνεργοι φέτος και εσύ κάνεις και μονόλογο. Αυτό με απενοχοποίησε. Μου έδωσε δύναμη. Μετά από καιρό καταλαβαίνω κάποια πράγματα. Μπορώ να καταλάβω την κριτική που έχει επιχείρημα. Καταλαβαίνω τους ανθρώπους που ζουν από αυτό, από το δηλητήριο. Γιατί ξέρεις το δηλητήριο πουλάει. Ένας κακός κριτής θα διαβαστεί. Ένας καλός δεν διαβάζεται. Αλλά δεν έχω την δυνατότητα, είμαι εντελώς γυμνός απέναντι σε αυτό. Στην επιτυχία είμαι μουδιασμένος. Και στα δύο δεν έχω καλή αντιμετώπιση. Στην αρχή, είναι για εμένα, δεν είναι; Γιατί είναι και η μικροαστική μου καταγωγή. Όταν ήμασταν μικροί πάντα παίζαμε τους φτωχούς. Γιατί είχαμε μεγαλώσει και λέγαμε ότι οι φτωχοί είναι καλοί άνθρωποι. Το ίδιο και τώρα. Φοβάσαι να αποδεχτείς την επιτυχία. Η μετριοπάθεια είναι το ίδιο φριχτό αμάρτημα όπως και η υπεροψία. Γιατί πρέπει να αγκαλιάσεις το καλό που σου έρχεται.

 

Τι σου αρέσει από το καμαρίνι;

Έχει μεγάλη σημασία. Ονειρεύομαι ρόλους. Γι’ αυτό έκανα αυτή την δουλειά. Και είμαι πολύ στεναχωρημένος για κάποια πράγματα που χάθηκαν. Δεν μπορώ να τα κάνω πια. Έχω κλάψει πάρα πολύ που δεν θα κάνω ποτέ τον Τζιμ από τον Γυάλινο Κόσμο, που είναι ο ρόλος μου. Τον αγαπώ πάρα πολύ αυτόν. Θεωρώ ότι είναι ότι πιο σημαντικό έχει γραφτεί για αυτό που συμβαίνει σήμερα. Πολύ σημαντικός, πολύ σπουδαίος ρόλος. Σαφώς όμως θέλω να τα κάνω με σωστούς συνεργάτες. Όχι απλά για να τα κάνω. Επειδή η δουλειά μας είναι ομαδική, όχι μόνο το καμαρίνι, ακόμα και η πρόβα, η ταξιθεσία είναι σημαντική. Όλα είναι σημαντικά στην δουλειά αυτή. Είναι σημαντικό να είσαι ομαδικός παίχτης. Να μπορείς να το μοιραστείς. Γιατί η μοναξιά που νιώθω με τον μονόλογο, ακούγομαι μελούρα που το λέω αλλά, συμβαίνουν πράγματα φοβερά και δεν μπορείς να το μοιραστείς. Να ρίξεις μία ματιά, να κλείσεις ένα μάτι. Βέβαια το μοιράζεσαι με το κοινό. Αλλά είναι σημαντικός ο παρτενέρ. Ότι περνάμε καλά, περνάμε καλά. Αλλά πρέπει σε σχέση με τον στόχο πάντα. Γιατί δουλεύουμε. Είμαστε εργάτες. Ο συνεργάτης παίζει μεγάλο ρόλο. Ο σκηνοθέτης παίζει μεγάλο ρόλο...

 

Άρα είσαι από τους ηθοποιούς εργαλείο για τους σκηνοθέτες και όχι συνδημιουργός; Πώς νιώθεις;

Σε όλη μου την ζωή ψάχνω για δάσκαλο. Πάντα θέλω να νιώσω αυτή την ασφάλεια. Ευτυχώς προέρχομαι από μία Σχολή που είχα δάσκαλο. Και ξέρω τι σπουδαίο πράγμα είναι αυτό.  Και ξέρω πόσο σημαντικό είναι να υποστηρίξεις ένα όραμα. Σαφώς φέρνεις πράγματα στη δουλειά, αλλά νομίζω είσαι συνδημιουργός, όταν υποστηρίζεις ένα όραμα. Γιατί φέρνεις την οπτική σου. Τον ψυχισμό σου. Φέρνεις πράγματα. Κάποιος έχει ονειρευτεί κάτι, όταν είσαι πρόθυμος τον βοηθάς να πάει πιο πέρα. Όταν είσαι αρνητικός  στα πράγματα, όχι μόνο εσύ δεν βλέπεις, αλλά μπλοκάρεις το όραμα κάποιου άλλου.

 

Τι εύχεσαι;

Για τον κόσμο εύχομαι να μην απογοητευτεί. Να μην το βάλει κάτω. Και ο καθένας να βρει τον άνθρωπό του. Είναι πολύ σημαντικό. Το κατάλαβα τώρα. Ίσως και πιο σημαντικό από τα λεφτά είναι αυτό και την επιτυχία. Να βρεις τον άνθρωπό σου. Είναι το πιο σπουδαίο πράγμα απ’ όλα στην ζωή. Για εμένα να μην πάψω να πιστεύω. Να συνεχίσω να πιστεύω.

 


Video: Filmcat Productions